Tekstweergave van MC_1929_01_12_0001

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Vier en Twintigste Jaargang. :\o. 1237. MEDEMBLIKKER COURANT Nieuws- en Advertentieblad ZATERDAG : O f m."aXi voor Medetnblik en Omstreken. 12 JANUARI 1929. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 50 ets. — Franco per post 65 ets. Abonnementen en Advertentiën werden aangenomen bij alle Boekhandelaren en Postadministraties. DM blad verschijnt des VRIJDAGSAVONDS. UITGAVE FÏRMAIDEMA & SEVERS MEDEMBLIK. Intercommunale Telefoon No. 6. Postrekening No. 66914. ADVERTENTIES Van 1—5 regels 50 ets. — Elke rsgel meer 10 ct*. 4. Plaatsingen een er zelfde advertentie worden 3 maal berekend. Voor abonnement vrage men prijsopgave. 3-T-fTi DOOR met tegen fabelachtig lage prijzen te verkeopen. Wij hebben nog: 79 Costuums beneden f 5,- H6 Costuums beneden f 10 — H3 Costuums van f 10,— tot f 25,— Groole partijen Ulsters, Jekkers enz. van f 1,96 lot f 12 — Groote partijen Werkmansgoederen, Eng. Hemden, Ondergoederen enz. In 1 dagen tijd bedienden wij tegen de 5000 klanten. Dat zegt genoeg - Vergelijkt onze prijzen - Enorme keepjes SMITS HOORN ts&A FEUILLETON, Nancy Trevanion's Erfenis. Uit het Engelsch van Joseph Hocking. Vertaald door: Carla Simons. (Nadruk Verboden.) 2. . Niet voor de dokter er geweest is, vader. Toe, doet u nu wat ik u vraag. Straks bent u weer heelemaal opge knapt. Ze streelde voortdurend zijn hand, maar ze had het gevoel alsof een ijskoude hand zich op haar eigen hart gelegd had. Felix Trevanion keek haar met een langen blik vol liefde aan en sloot daarop met een zucht de oogen. Misschien voelde hij zich ver¬ licht door het uitstel, dat zy hem gaf. Een paar seconden later was het alsof hy sliep. Nancy Trevanion hield zielsveel van haar vader, zy behoorde niet tot de menschen, die een groot vertoon van liefde ten toon spreiden, want als de meeste moderne meisjes vond ze het vervelend om met haar intiemste ge¬ voelens te koop te loopen. Maar on¬ danks die schijnbare onverschilligheid was haar gevoel voor haar vader heel diep geworteld en beschouwde ze hem als haar besten vriend. Nancy's moeder was gestorven, toen ze nog heel klein was en Felix Tre¬ vanion was niet hertrouwd. Felix was trouwens pas laat getrouwd. Hij was eigenlijk het grootste deel van zijn leven onverschillig voor vrouwen ge¬ weest en hij was de vijftig gepas seerd, toen hij met Emily Polperro huwde. Ze was nog een jong meisje en.... zooals de meeste menschen zeiden .... in hoogen mate ongeschikt om de vrouw van zulk een soort man te zyn. Twee jaar na hun huwelijk trerd Nancy geboren en een jaar later was Felix weduwnaar. Of hij in den korten tijd gelukkig was geweest of ongelukkig, had geen mensch ter wereld kunnen zeggen. Hij was nooit iemand geweest, die over zyn eigen dingen sprak.. . .hij was gewoon zijn diepere gevoelens te verbergen. Felix Trevanion werd als een van de meest trotsche lieden in Cornwall beschouwd. Zijn naam behoorde tot de oudste van het graafschap en daarom droeg hij het hoofd hoog en ofschoon hy nooit in staat was geweest een plaats onder de groote landheeren in te nemen, beschouwde hij zich volkomen als hun gelijke, voor zoover hij zich ten minste niet de meerdere van sommigen voelde. Op een goed-zichtbare plaats in de bibliotheek hing de stamboom van het geslacht Trevanion en Nancy had al heel jong geleerd, dat de oorsprong van haar familie zich verloor in een schemerig verleden. Wij Trevanion's zyn niet van gisteren of eergisteren, zoo had de oude man zyn dochtertje onderwezen. Voor iemand ooit van die rijke parvenu's gehoord had, waren de Trevanions al menschen van be- beteekenis. Vergeet dat nooit, Nancy- lief.... en ofschoon Nancy heelemaal niets bezat dat naar opgeblazenheid of hoogmoed zweemde, was ze toch trotsch op haar ouden naam. Ze hield ook veel van het oude huis en ofschoon Trevanion Court allerminst aanspraak kon maken op den naam kasteel, was de plaats haar dierbaarder dan eenig ander huis ter wereld haar ooit zou kunnen worden. In den ouden tyd was het het middelpunt van een uitgestrekt land¬ goed geweest. Een groot park, rijke boerderyen, beboschte heuvels en wyde moeraslanden hadden de Trevanions hun eigendom mogen noemen. Maar die schoone dagen waren voorbij. Trevanion Court, ofschoon nog altijd een van de aantrekkelijkste en vriendelijkste huizen uit het heele graafschap, had geenerlei betrekking meer tot de omliggende gronden. Er hoorden nu nog maar tweehonderd acres bij en het huis heette in de wandeling »De Witte Olifant*. Wat heb je aan zoo'n groot huis? zeiden de boeren uit den omtrek. Een duur beestje. Het kost alleen maar een hoop geld en brengt geen cent in. Maar dat nam niet weg dat zoowel Felix als Nancy er met hartstochtelijke genegenheid aan verknocht waren en het meisje had vaak gezegd dat er geen plaats op aarde was die met haar ouderlijk huis was te vergelijken, En geen wonder! Het was opge¬ trokken uit graniet, dat in den loop der eeuwen heelemaal met mos bedekt was en zoo was het geworden een droom, een juweel van architec¬ tuur, een gedicht in steen. Aan den voorkant bevond zich een zuilengalerij die de bovenverdieping droeg. Daar hadden in de oude dagen galante ladies heen en weer geflaneerd met nog galantere cavaliers aan hun zyde. Onder het dak van het oude huis moesten zich historische tafereelen hebben afgespeeld, want meer dan eens hadden koningen van Engeland eronder overnacht. De lange rij Gothische spitsboog- ramen waren alom bekend om hun fijne schoonheid en het prachtig uitzicht op oude boomen met breed- uitgespreid gebladerte, dat men er uit had. Trevanion Court mocht thans een eenvoudig landhuis gewor- zijn en niets meer dan dat... de glorie van een eeuwenheugende traditie kon niemand het ontnemen. Dit alles vloog door Nancy's brein terwijl zij naast het bed zat en op den dokter wachtte. Het wras waar dat er van den ouden roem van de familie niet veel meer over was, maar zij wras een Trevanion en ze woonde nog altijd in den ouden zetel van het geslacht. Eindelijk kwan de dokter en het meisje zag direct aan zijn gezicht hoe ernstig hij den toestand van haar vader inzag. Wil je ons een paar minuten alleen laten? vroeg hij, nadat hij den patiënt even bekeken had. Een uur later, toen Dr. Stephens wegreed, wist ze dat wat haar vader gevreesd had, juist was. We moeten het beste hopen, had hij gezegd, maar ik ben bang dat het nog maar een paar uur kan duren, Nancy. Je kunt nu wel wreer bij hem gaan; hij wil je bij zich hebben. Maar zorg er zooveel mogelijk voor dat hij zich niet opwindt en maak hem in zyn laatste uren zoo gelukkig als je maar kunt. Met looden schoenen ging ze lang¬ zaam naar de ziekenkamer terug; ze had geen flauw idee, wat hij haar te zeggen kon hebben, maar ze had een gevoel alsof het einde der dagen gekomen was. (Wordt vervolgd.)