Tekstweergave van MC_1926_03_06_0003

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Eeu «ii Twintigste Jaargang. No. 1087. MEDEMBLIKKER COURANT. Nieuws- en Advertentieblad ZATERDAG oor Medemblik en Omstreken. 6 MAART 1926 ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 50 ets. — Franco per post 66 ets. Abonnementen en Advertentiën worden aangenomen bij alle Boekhandelaren en Postadministraties. Dit blad verschijnt des VRIJDAGSAVONDS. VJMTRMVUU s K. H. ÏBEMA. MKDEMBLIli.. Intercommunale Telefoon No. 6. ' Postrekening No. 66914. AD VERTENTIEN: 9 Van 1—5 regels 40 ots. — Elke rag el meer 8 ets. 4 Plaatsingen eener zelfde advertentie worden 3 maal berekend. Voor abonnement vrage men prijsopgave. Pest- efl Telegraafkantoor - Medemblik. Geopend op werkdagen van voorm. 8 tot nam. 3,30 u. voor post, telegraaf en telefoon. Van 3,30 tot 4,30 alleen gesprekken voor abonné's. Van 4,30 tot 7,30 voor post, telegraaf en telefoon. Van 7,30 tot 8 uur alleen gesprekken voor abonné's. Op Zon- en Feestdagen geopend van 8 tot 9 uur voorm. (ook voor telefoon¬ verkeer). Voorts gelegenheid tot afhaling van correspondentie, van 10—10,20 v.m. Voor postwissels, kwitanties en den dienst der Rijksverzekeringsbank alleen op werkdagen van 8,30 v.m. tot 3 uur n.m. Laatste lichting brievenbus, richting Hoorn, op werkdagen voorm. 7,02, 9,47, nam. 2,51, 4,58 en 7,06 nur; op Zon- en Feestdagen alleen voorm. 7,02 uur. Bijbrievenbus Hoogesteeg. Bijl 6,35 v.m., 12,30 n.m. en 5,35 n.m. N.B. Met de treinen 9,47 v.m. en 7,06 n.m. kunnen geen aangeteekende brieven verzonden worden. Voor Volkenbond en Vrede. Over bovengenoemd onderwerp sprak j.l. Maandagavond de heer Van Manen uit 's-Gravenhage, op uit- noodiging van het Nutsdepartement alhier. De zaal van Het Wapen Medemblik was goed bezet, toen Spr., na een kort welkomstwoord van Voorz., zijn rede aanving. Spr. schetste allereerst den toestand, vóór het uibreken van den oorlog in 1914, toen alle staten op eigen terrein zich souverein achtten en een wedstrijd in bewapening was ontstaan, die moest spaak loopen. De Volken¬ bond tastte deze 2 principes aan. Wel hebben oorlogen soms goede gevolgen gehad, zoo voor de eenheid van Italië en van Duitschland, maar dit leidde er toe, dat andere staten hun voorbeeld volgden en de leus werd verheven: indien gij den vrede wilt, betreidt.U tot den oorlog! Bertha van Snttner hoeft met haar boek: „De wapens neer" velen, ook gekroonde hoofden, tot nadenken gebracht. Spreker herinnerde aan de eerste vredesconferentie, door Czaar FEUILLETON. Het Photo-Mysterie. Naar het Engelseh bewerkt door J. H. [nadbuk vehboden.] 4. „Een verschrikkelijke geschiedenis," antwoordde de gérant. „U kent mijn¬ heer Weingarten toch wel ?" % „Weingarten," herhaalde Becker. „Natuurlijk, die z'n atelier op het Oude Marktplein heeft?" „Precies." „Wat is er met mijnheer Weingarten ?" „Hij is gisteravond overvallen. Hij was urenlang bewustenloos en ligt nu nog doodziek in bed. De politie was er direct bij, maar zij kan geen oorzaak voor dezen aanval vinden; er is ook niets gestolen." Plotseling voelde ik, dat Becker mij van terzijde scherp aankeek. Er lag iets dwingends in zijn blik, die ge¬ woonweg door mg heenging. Ik voelde dat Becker wenschte mijn blik te ontmoeten. Met de grootste moeite hief ik eindelijk langzaam het hoofd op; mijn oogleden waren zwaar en star geworden. Ik zag Becker sidderend aan en toen las ik zijn oogen een angstige vraag. Als door een nevel zag ik zgn gezicht en als uit de verte Nicolaas II van Rusland bijeen geroepen, welke ten doel had: te komen tot vermindering van bewape¬ ning en oorlogsregeling. Er werd dan ook succes bereikt ten opzichte van het Roode Kruis, terwijl een perma¬ nent hof van arbitrage werd gesticht waartoe de Staten zich, tot beslechting van geschillen, konden wenden. In 1907 kwamen de Staten overeen dat geen oorlog zou begonnen worden, dan nadat een ultimatum was ver zonden en werd besloten, ééns in de 8 jaar bijeen te komen. Ook dit was een stap vooruit. In 1913 kwam de Amerikaan Brayn met het plan, alle Staten tractaten te doen sluiten met elk der overige Staten, om, voor tot oorlog werd besloten, een rapport van een comm., daartoe van te voren benoemd, te moeten afwachten. In dien tusschen- tijd, hoopte men, zouden de opinies van het volk en van de pers den oorlog wel voorkomen. Vóór echter alle 70 Staten met de overigen der¬ gelijke tractaten zouden hebben afge¬ sloten, zou een lange tijd verloopen, terwijl dan nog geen regeling tot naleving der verdragen bestond. Zoo brak dan, na een betrekkelijk onbeduidend incident, de oorlog van 1914 uit. Deze oorlog vestigde de overtuiging in verschillende landen: het moet anders worden en het deelnemen aan den krijg door Engeland en Amerika had ten doel, te komen tot andere toestanden. 't Was President Wilson, die met zgn 14 punten het geweten der volken wakker schudde. Helaaas bleek bij het Vredesverdrag van Versailles, Wilson's geest nog niet tot de harten dar regeerders te zijn doorgedrongen. Toch heeft zgn stichting: de Volken¬ bond, succes gehad en worden diens levenskansen steeds beter. De Volkenbond is gevestigd te Genève, lid ervan kunnen zijn staten met zelfbestuur. Alle staten, met uit¬ zondering van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, Duitschland, Rusland, Mexico en 'n 10-tal kleine staten, zijn er lid van. Duitschland zal spoedig wel toetreden. Het werk van den Volkenbond bestaat uit een politiek, een juridisch en een sociaal deel. Wat het juridisch deel betreft, wijst Spr. op het internationaal gerechtshof, in het Vredespaleis te Den Haag gevestigd, dat recht spreekt in ge¬ schillen tusschen Staten. Het sociale werk wordt bevorderd door een internationale regeling der verhoudingen tusschen werkgever en werknemer; o.a. de 8-urendag. Het hoofdwerk heeft zijn zetel te Genève en bestaat uit Bestuur, alg. vergadering en bureau. Het Bestuur of de Raad bestaat uit 10 leden, waarvan 4 een perma¬ nenten zetel hebben en 6, die om het jaar moeten aftreden. Bij toetreding van Duitschland, verkrijgt dit ook een permanenten zetel. De leden van den Volkenbond komen den lsten Maandag in September bijeen, in openbare vergadering. Elke staat heeft één stem. De besluiten worden alleen met algemeene stemmen genomen. Toch komt er veel tot stand, daar staten zich veelal naar andere staten schikken, om belangrijke zaken niet tegen te werken. Aan het Secretariaat wordt veel voorbereidend werk verricht, zoo inzake de opheffing van Oostenrijk uit den staat van verval; de opheffing van vele belemmeringen in het verkeer en het belang der volksgezondheid. Veel, zeer veel arbeid is er verricht, ter voorkoming van uitbreiding der epidemieën van cholera en typhus, na den oorlog uit Rusland komend en Duitschland en West-Europa be¬ dreigend. Ook in het lot van vele krijgsgevangenen heeft het Secretariaat verbetering gebracht. Tegen den handel in blanke slavinnen, tegen den handel in kinderen, tegen opiummisbruik is het Secretariaat, door internationale samen¬ werking, met vrucht opgetreden. Ook op geestelijk gebied is het secretariaat werkzaam, door den Bond van internationale geestelijke samen¬ werking. Na een korte pauze komt Spr. tot het politieke gedeelte van den Volkenbond. Indirect heeft de Bond gewerkt door toestanden te ordenen, waaruit wrijvingen vaak voortkomen, de regeling van Duitschlands vroegere koloniën, die niet aan andere Rijken zgn toegewezen, maar onder opper¬ toezicht van den Volkenbond in beheer gegeven, zoogen. mandaatlanden. Veel hoorde ik zijn stem die mij scheen te beven. „We zullen naar Weingarten toe gaan." Mechanisch, als in een angstaan- jagenden droom, stond ik op. Zgn huisjuffrouw ontving ons met een bezorgd gezicht en voerde ons behoedzaam, op de teenen loopend, naar de ziekenkamer. „Hg*js bg bewustzijn," fluisterde zij. „Maar windt u hem vooral niet op; de dokter heeft de uiterste voorzichtig¬ heid bevolen." Met deze woorden opende zij de deur en liet ons beiden, j Becker en mij, binnengaan. De zieke lag met gesloten oogen in de kussens. Om zijn hoofd was een breed wit verband, waardoor de bleek¬ heid van zgn gezicht nog sterker uitkwam. Een poosje stonden wij zwggend bij zijn bed en keken hem aan. „Hg is I wakker," fluisterde Becker mij toe, „zie maar hoe de pupillen onder de oogleden heen en weer bewegen." Ik legde voorzichtig mijn hand op de arm van den patiënt. „Mijnheer Weingarten," zei ik zacht. Hg sloeg verschrikt do oogen op en zag ons verward aan. Toen kwam er een uitdrukking van herkenning op zijn gezicht, er was iets als een zachte glimlach om zgn mond en met zwakke i stem fluisterde hij: „Dat is goed, dat u gekomen bent." misstanden zijn hierdoor gekeerd. Verder heeft de Bond een regeling getroffen voor de „nationale minder¬ heden", in verschillende rijken van Midden-Europa voorkomend, die vaak onderdrukt werden en nu in beroep kunnen komen bij den Volkenbond. Ook heeft de Bond een bestuur ingesteld voor de stad Danzig, een vrijstad, liggend tusschen Duitschland en Polen, waarover onze landgenoot Prof. Van Hamel thans tot Commis¬ saris is benoemd. Dan heeft de Bond een regeling getroffen voor het Saargebied, hetwelk gedurende 25 jaar onder beheer van een Volkenbondscommissie is gesteld, waarna het zelf zal beslissen of het verder tot Duitschland of tot Frank¬ rijk zal behooren. Het eerste, zegt Spr., is waarschijnlijk. Voorop staat echter het belang der gemeenschap: bevordering van den vrede. Spreker behandelt verschillende artikelen van het Grondverdrag van den Volkenbond, waarvan het doel is, de samenwerking tusschen de volken te bevorderen en dezen vrede en veiligheid te waarborgen, welk verdrag reeds in verschillende gevallen — laatstelijk in de kwestie tusschen Griekenland en Bulgarije, heeft be¬ wezen van groot nut te zijn geweest. Het zgn, zegt Spreker, vooral de regeeringen van MacDonald en Herriot geweest, die een geest van vertrouwen en samenwerking hebben tot stand gebracht. Zóó kwam in de Volkenbondsverg. van 1924 het protocol van Genève tot stand, dat groote verademing heeft gebracht. Het bepaalt o.a. dat de staat die weigert zich aan de internationale rechtspraak te onderwerpen, geacht wordt aanvaller te zijn en dat alle overige staten den Volkenbond zullen helpen tegen dien staat op te treden, terwijl alle betrekkingen met dien staat worden verbroken. Wel is dit protocol nog niet door¬ voerbaar gebleken, maar we moeten niet wanhopen. Locarno heeft blijk gegeven van een anderen geest, een geest van verzoening en samenwerking. Na nog de positie van ons land in den Volkenbond te hebben geschotst, besluit Spr. mot een opwekking tot allen, om mee te werken in de goede richting, daarop aan te dringen bij onze vertegenwoordigers, van wat kleur of partij ook, opdat dezen de Regeering kunnen drijven in de richting van Volkenbond en Vrede. Een der middelen daartoe is orga¬ nisatie. Daarom is aansluiting bij de vereen, van Volkenbond en Vredo gewenscht. 't Is geen zaak van lief- lebberij maar van het geweten. Spreker's, met gloed uitgesproken rede werd met daverend applaus beloond. Nadat nog verscheidene mooie lichtbeelden op het doek werden ge¬ bracht, alle toepasslijk op den Volken¬ bond en zijn stichter en medewerkers, sloot Voorz. de bijeenkomst. In de pauze werden tot Bestuurs¬ leden gekozen (vacatures—Van Heulen en Van Pesch) de heeren A. de Vries en J. Bimmel, terwijl een nieuw lid werd toegelaten. De huisjuffrouw maakte de deur open en bracht ons twee stoelen. Zij wierp een blik op den zieke, wiens oogen verlangend naar het kleine tafeltje keken; zij knikte begrijpend en schonk een glas sherry in, dat ze hem toereikte. Hij dronk het in drie teugen uit en er kwam heel gauw wat meer kleur in zgn gezicht. Zgn stem was veel vaster, toen hij weer begon te spreken. „Wat zegt u me van die historie? Een aanval op 6en armen totograaf. Als zooiets nog een rijk man over¬ komt ... dat is tenminste te begrijpen, maar een arm man ...." Becker greep Weingarten's hand en drukte die stevig. „We hebben er I allemaal veel verdriet van, waarde ' collega," zei hij hartelijk. „Iemand als u, die geen vlieg kwaad doet. Van een wraakneming kan geen sprake zijn, nietwaar, want wie zou op u boos zijn? Men kan bijna aannemen, dat het de daad van een waanzinnige is, want er is immers ook niets gestolen ?" De zieke schudde van neen. „Neen, ik ben niets kwijt geraakt. Tenminste niets dat eenige waarde had." „Dus toch?" vroeg ik met een angtig voorgevoel. „Iets ontbreekt er dus toch wel?" „Ja," antwoordde hij en er gleed weer iets als een glimlach over zijn bleek gezicht. „De politie was van¬ ochtend vroeg hier, om een soort , inventaris op te maken. Er ontbreekt BUITENLAND. VOOR LOCARNO, d.w.z. inzake de bekrachtiging van de bekende verdragen, gaat 't goed. De Fransche Kamer heeft met zelfs groote meerderheid (413 tegen 71 st.) hare goedkeuring eraan gehecht. België besloot tot de ratifioatie van het Verdrag, met algemeene stemmen. VEEL BELANGSTELLING be¬ staat er voor de a.s. Volkenbonds¬ vergadering, welke vermoedelijke 8 a 10 dagen zal duren. De aandrang van persvertegenwoordigers is buitenge¬ woon groot. Alleen uit Duitschland is reeds de komst van niet minder dan 70 correspondenteaügemeld. De belangrijkste redevoeringen, die in de beslissende zittingen worden gehouden, zullen op de grootste radio¬ stations worden overgebracht. De discussies zullen Maandag aan¬ vangen met: de toetreding van Duitsch¬ land. Men begint er nu op te rekenen — dus dat gaat naar wensch — dat de brandende „zetel-kwestie" vreed¬ zaam zal worden opgelost. DUITSCHLAND hecht thans zeer veel waarde aan de toetreding tot den Volkenbond. De Rijkskanselier zegt ervan: niets .... niets, behalve ...." „....behalve ?" vroegen wg beiden tegelijk, in de uiterste spanning. „Behalve een negatief dat ik in mijn zak had." Becker wendde zijn gezicht naar mij toe. Ik voelde dat er een ijskoude rilling over mijn rug liep. Het suisde in mijn ooren en ik voelde een ver- lammenden druk op mijn hoofd. „Een negatief?" herhaalde ik mechanisch, „een negatief en een afdruk? Stond daar dan zoo iets gewichtigs op, dat dat zulk een mis¬ drijf verklaarbaar maakt?" Ik trommelde zenuwachtig met mijn vingers tegen de spijlen van het bed, terwijl ik hem angstig aanstaarde. Becker legde zgn arm op de mijne en keek mij in de oogen. „Blijf kalm," las ik in zgn ernstigen blik. Do zieke draaide zich onrustig om en plotseling kwam er kleur op zijn wangen. „Niets bijzonders," zei hij met een stem die opvallend veel zwakker was geworden. „Niets bijzonders. Integendeel, dat is juist het gekke van de heele geschiedenis. Niets dan twee appelenventerg, die elkaar afranselen en een derde die tusschen- beide komt." Ik had op dit oogenblik het gevoel of de zoldering van de kamer op mij zou neervallen. De laatste woorden van den patiënt klonken mij sidderend, als een echo vertienvoudigd hoonend en dreunend in de ooren. Ik wilde opspringen. Becker dwong mij door den druk van zijn hand, die het mg haast deed uitschreeuwen, om te blijven zitten. De zieke mompelde iets, dat ik niet verstond. Daarop wendde hij zich met een lustelooze beweging naar den muur en sloot de oogen. „Koorts," fluisterde Becker. „Kom, we zullen maar gaan." Een tgd lang liepen we zwggend naast elkaar, ieder met zijn eigen gedachten bezig. Duizend mogelijkheden flitsten door mijn brein, even snel verwierp in deze. Neen, ik zag geen uitweg uit dit labyrinth, geen ver¬ klaring voor al dit raadselachtige. Wat op het eerste gezicht een krankzinnige mop van .een onschadelijken dwaas leek, groeide hier voor mijn geest uit tot een geraffineerd plan, tot een misdadig systeem. Er was methode in dezen waanzin. En wat mg, eerlijk gezegd, het sterkst voor den geest stond: ik zelf was in gevaar. Ik zelf. Want ik had immers ook zoo'n opname gemaakt. Ja, ik had hét negatief nog bg mg. Ik keek in verwarring achter mij. Kwam misschien het onheil al achter me ? Beloerde het mij? Was ik misschien reeds onher¬ roepelijk gevonnist? Zou ik mijzelf met open oogen en gekruiste armen aan dit noodlot uitleveren ? (Wordt vervolgd^