Tekstweergave van HA_1947_06_10_0003
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
wm
■
Waar
in
Alkmaar
de
historie
f
versteende!
Een
oud
straatje
met
oude
beroepen
Er
zijn
in
een
oude
stad
van
die
typische
buurtjes
en
straatjes,
waar
men
onwillekeurig
onder
de
indruk
komt
van
het
historisch
verleden.
Van
Alkmaar
begon
eens
de
victo¬
rie
en
al
onze
landgenoten
weten
hoe
Zij
in
die
dagen
hebben
gestreden
op
de
plek,
waar
nu
nog
de
vredesengel
365
dagen
in
een
jaar
haar
hand
om¬
hoog
houdt
met
de
schrale
voldoe¬
ning,
dat
er
op
de
achtste
October
een
krans
aan
wordt
gehangen.
Zij
heeft
trouwens
in
de
bezettingstijd
jarenlang
op
die
bloemenhulde
moe
ten
wachten,
want
de
Duitsers
hadden
geen
gevoel
en
geen
begrip
voor
Alkmaar's
strijd
te¬
gen
de
Spaanse
overheersing.
Die
hadden
met
hun
eigen
strijd
de
han¬
den
en
hoofden
vol
en
zij
zijn
mis¬
schien
nog
in
de
veronderstelling
geweest,
dat
Vrou¬
we
Alcmaria
hen
met
haar
opgehe¬
ven
arm
de
Hitler¬
groet
bracht,
maar
dan
hebben
zij
zich
lelijk
in
haar
men¬
taliteit
verkeken,
want
als
er
één
is
die
als
symbool
van
onze
vrijheid
en
onafhankelijk¬
heid
kan
gelden,
dan
is
het
de
ste¬
nen
stadsengel,
die
telkenjare
weer
in
de
bloemetjes
ge¬
zet
wordt
en
om¬
ringd
door
de
na¬
tionale
driekleur
en
de
stedelijke
tweekleur
met
ondoor¬
grondelijk
gelaat
het
door
kinderen
gezongen
Alkmaarse
volkslied
aan¬
hoort,
waarin
onze
vrijheidsstrijd
tot
ln
alle
bloedige
finesses
wordt
bezon¬
gen
en
waaruit
afdoende
blijkt,
dat
onze
moedige
voorvaderen
voor
een
in
alle
opzichten
dankbaar
nageslacht
hebben
gezorgd.
In
het
Victorie-park
was
het
keerpunt
van
't
verzet,
daar
staan
zij
op
gewade
grond
en
hier
is
het
cen¬
trum
van
oud-Alkmaar,
het
kleine,
nijvere
stadje,
dat
grotendeels
leefde
van
de
omtrek,
van
al
die
boeren
uit
West-Friesland,
die
hier
ter
markt
kwamen
en
van
hun
vrouwen
en
doch¬
ters,
die
mee
naar
stad
reden
om
er
hun
huishoudelijke
inkopen
te
doen.
Het
is
geen
wonder,
dat
tussen
het
Victoriepark
en
het
historische
Waag-
plein,
die
kleine
oude
straatjes
liggen,
waaraan
de
tijd
met
zijn
moderne
be¬
grippen
wel
geknaagd
heeft,
maar
waarvan
het
karakter
grotendeels
be¬
houden
is
gebleven.
Hier
vindt
men
niet
alleen
de
archi¬
tectonisch
mooie
oude
panden,
maar
ook
nog
de
kleine
huisjes
der
nijvere
ambachtslieden,
die
zich
grotendeels
hadden
ingesteld
op
de
klandizie
van
hen,
die
wekelijks
het
oude
stadje
kwamen
bezoeken.
Op
de
Dijk
treft
men
nog
de
oude
uitspanningen,
waar
de
boeren
hun
paarden
stalden.
Het
zijn
grote,
oude
SlflQ^
m
si
wb+rSi
S
a
.vc**
*
gebouwen
met
zware
en
diepe
kel¬
ders,
die
in
alle
opzichten
nog
aan
de
degelijke
bouw
van
vroeger
eeuwen
herinneren.
Hier
vindt
men
ook
de
zadelmakers
in
de
Heerenstraat
en
de
Achterdam,
de
mandenmakers,
de
bezemmakers
en
last
but
not
least
de
kuiperijen.
Men
boywt
hier
geen
nieuwe
pan¬
den,
het
is
of
men
het
oude
wil
spa¬
ren,
of
men
de
vaak
scheefgezakte
huisjes
respecteert
als
monumenten
uit
Alkmaar's
groot
verleden.
De
kui¬
pers
in
de
Achterdam
voeren
hun
handwerk
ook
nu
nog
uit,
zij
kloppen
en
hameren
en
hun
oude
panden
en
stoepen
zijn
ook
nu
nog
omringd
met
de
producten
van
hun
arbeid,
welke
nog
ten
dele
voor
de
werkplaats
op
straat
wordt
uitgevoerd.
Bij
de
bezemmaker
ziet
men
nog
de
grote
hakblokken
en
de
bijlen
en
het
is
nog
niet
zo
lang
geleden,
dat
de
oude
Bakker
daar
diep
in
zijn
negentigste
jaar
nog
dagelijks
met
zijn
boenders
aan
de
arbeid
wm.
En
op
de
daarnaMt
liggende
Kool¬
tuin
—
waarvan
men
helaas
de
bo¬
men
heeft
laten
verdwijnen
—
ziet
men
de
achterkanten
der
huizen
in
het
grachtwater
spiegelen.
Het
zou¬
den
ideaal-huisjes
voor
vissers
zijn,
omdat
men
vanuit
de
woonkamer
het
hengelsnoer
in
het
water
kan
gooien,
maar
helaas
is
de
Kooltuin
een
weinig
visrijk
water
en
zou
de
oogst
van
de
dag
hoogstens
wat
stekeltjes
en
sala¬
mandertjes
bedragen.
Maar
mooi
—
althans
pittoresk
—
zijn
al
die
oude
huisjes
en
ook
het
stenen
bruggetje,
dat
het
hele
door¬
kijkje
op
zo
schilderachtige
wijze
af¬
sluit.
Hoe
interessant
is
het
oude
pothuisje
op
de
hoek
en
hoe
antiek
zijn
al
die
winkeltjes
en
bedrijfjes.
Een
enkel
verbouwd
pand,
met
mo¬
derne
glas
in
lood
vensters,
„vloekt"
tegen
deze
oude
omgeving
en
moge
tot
waarschuwing
dienen
aan
allen,
die
bier
willen
moderniseren
om
deze
hei¬
ligschennis
zoveel
mogelijk
achter¬
wege
te
laten.
Hier
worden
geen
verkeerseisen
ge¬
steld,
dit
hoekje
Alkmaar
is
een
rus¬
tig
en
uniek
brokje
versteende
histo-
die
en
wij
hopen,
dat
het
nog
lang
ongeschonden
mag
blijven,
opdat
zij,
die
Alkmaar
om
de
schoonheid
bezoe¬
ken
de
indruk
van
een
oud,
historisch
stadje
zullen
krijgen.
Tj.
Ad.
Spiegels
Aan
welke
kant
van
de
balie
horen
w
ij
eigenlijk
thuis?
Dat
is
een
vraag,
die
ons
soms
op
zijn
onverwachtst
kan
overvallen,
en
het
is
geen
pleizierig
soort
vraag.
Het
is
een
benauwende,
beklemmende,
misschien
wel
een
vernietigende
vraag
In
den
regel
lopen
wij
rond
met
ge¬
zichten,
alsof
er
geen
twijfel
bestond
over
het
antwoord.
Meestal
denken
we
er
zelfs
in
het
geheel
niet
over,
zo
vanzelfsprekend
rekenen
wij
ons¬
zelf
bij
de
„fatsoenlijke"
mensen,
dus
bij
degenen
die
„de
Maatschappij"
vormen
en
bijgevolg
het
recht
hebben
namens
haar
te
oordelen
en
te
ver¬
oordelen.
Weliswaar
is
er
in
deze
dingen
het
een
en
ander
gewijzigd
en
gegroeid
sinds
Tolstoï
zijn
„Opstanding"
schreef
en
daarmee
de
verzekerdheid
der
fat¬
soenlijken
en
speciaal
der
rechters
tot
op
hun
grondvesten
deed
schudden;
het
is
zelfs
een
tijdlang
mode
geweest
om
de
misdadigers
en
de
verloren
vrouwen
te
verheerlijken.
Dit
laatste
kunnen
we
nu
niet
anders
zien
dan
als
een
sentimentele
overdrijving,
een
al
te
ver
doorgevoerde
reactie
op
de
schijnheilige
en
liefdeloze
zelfverze¬
kerdheid
van
vroeger.
Maar
we
hoeven
de
mensen
van
wat
wij
noemen
de
zelfkant
der
maat¬
schappij
nog
geenszins
te
idealiseren
om
ons
hun
levens
te
spiegelen.
Goed
is
goed
en
kwaad
is
kwaad
—
dat
blijft
voor
ieder
te
allen
tijde
rots¬
vast
waar.
Dit
betekent
echter
nog
niet,
dat
alle
„slechte"
mensen
wer¬
kelijk
en
alleen
maar
slecht
zijn,
en
alle
„goeden"
werkelijk
en
alleen
maar
goed.
Wij
vinden
misschien
ons¬
zelf
zo
kwaad
nog
niet,
maar
het
zou
kunnen
zijn,
dat
die
moordenaar
of
die
dievegge,
die
N.S.B.-er
of
die
licht¬
zinnige
vrouw
nog
dichter
bij
God
staan
dan
wij,
omdat
zij
zich
althans
bewust
zijn
van
hun
zonde,
terwijl
wij
plegen
te
zeggen
of
op
zijn
minst
te
denken:
Heer,
ik
dank
U
dat
ik
niet
ben
als
dezen!
Doch
plotseling
kan
het
gebeuren,
dat
wij
zo
iemand
van
„dezen"
in
het
gezicht
zien,
een
van
de
verachten,
of
van
de
allerarmsten,
of
van
de
zeer
eenzamen,
Een
brief
van
een
veroor¬
deelde,
het
masker
van
een
Pierrot
(zag
U
Barrault
in
de
film
„Les
en-
fants
du
paradis"?,
'n
woord
van
een
z.g.
asociaal
mens
—
en
het
wordt
ons
alles
tot
spiegel.
Met
vurige
letters
staat
het
in
die
spiegel
geschreven;
TAT
TVAM
ASI
—
Dat
zijt
gij!
Die
spiegel
toont
ons:
Gij
had
dit
kunnen
zijn,
als
uw
omstandigheden
maar
een
schijntje
ongunstiger
waren
geweest.
Gij
z
ij
t
dit,
ondanks
uw
zoveel
betere
omstandigheden!
Uw
fatsoen
is
slechts
een
dun
vernisje,
uw
zogenaamd
geluk
is
niet
meer
dan
schijn,
berustend
op
zelfbedrog.
Wie
geeft
u
recht
te
oor¬
delen?
Natuurlijk
voeren
de
practische,
de
maatschappelijke
mensen
onmiddel¬
lijk
hiertegen-
aan:
Maar
als
niemand
mag
oordelen,
wat
moet
er
dan
van
de
wereld
terecht
komen?
Moeten
we
dan
alle
rechtspraak
en
alle
gevange¬
nissen
maar
opheffen
en
het
kwaad
vrij
spel
laten?
Misschien
is
dat
inderdaad
mogelijk
—
misschien
zou
het
bitter
weinig
verschil
maken,
wie
zal
dat
zeggen.
In
elk
geval
tonen
die
spiegels
ons,
dat,
aangenomen
dat
de
maatschappij
beslist
is
wat
wij
moeten
aanvaarden
als
een
niet
zonder
gevangenissen
kan,
dit
iets
Mooi
glanzend
haar
iê
een
sieraad
voor
elke
vrouw.
Verdrijft
den
grauwen
neerslag,
geeft
Uw
haar
nieuw
leven
door
regelmatige
wassching
met
de
reep¬
en
alkalivrije
BLOND
/
DONKER
ƒ
KINDER
-
SHAMPOON
schuld,
iets
waar
wij
stuk
voor
stuk
verantwoordelijk
voor
zijn,
dèt
het
zo
zijn
moest.
De
spiegels
maken
ons
voorzichtig,
zodat
wij
beginnen
met
ons
af
te
vragen:
Hoe
zou
ik
hebben
gehandeld
in
zijn
toestand,
en
hoe
zou
ik
er
het
best
uit
gered
kunnen
wor¬
den?
Wie
ben
ik,
dat
ik
deze
mens
van
zijn
vrijheid
zou
beroven?
Moet
ik
hem
niet
veeleer
helpen
zijn
vrij¬
heid
te
leren
gebruiken
—
beter,
ja,
beter
dan
ikzelf
dat
doe?
De
spiegels
dringen
ons
ertoe,
ons
met
degenen
aan
de
andere
kant
van
de
balie
te
vereenzelvigen,
zodat
wij
tenslotte
éllen
aan
die
overzijde
ko¬
men
te
staan,
en
aan
de
rechtertafel
niemand
overblijft
dan
Jezus
alleen,
de
volstrekt
Enige,
Die
het
recht
heeft
daar
te
blijven
zitten.
Maar
Hij
stond
als
eerste
op,
kwam
over
en
hielp
ons
—
aan
het
Kruis.
Een
bron
van
ergernis
Amerika
verbrandt
aardappeloogsten
De
oogsttijd
in
de
Ver.
Staten
na¬
dert
en
daarmede
weer
het
probleem
van
de
prijzen
der
landbouwproducten.
De
eerste
crisis
is
reeds
aangebroken
op
de
aardappelmarkt.
Terwijl
in
de
staat
Alabama
de
aardappelen
in
gro¬
te
hoeveelheden
worden
verbrand,
moeten
de
Amerikaanse
huisvrouwen
in
het
Oosten
van
het
lage
land
hoge
prijzen
betalen
voor
Canadese
aard¬
appelen.
Een
hevige
opwinding
is
ont¬
staan
door
de
berichten
over
het
ver¬
nietigen
op
grote
schaal
van
tonnen
aardappelen
in
Alabama
en
over
fo¬
to's
van
grote
aardappelhopen,
die
voor
de
verbranding
gereed
liggen,
in
een
tijd,
dat
er
in
andere
streken
en
landen
schaarste
heerst
en
hoge
prij¬
zen
betaald
moeten
worden.
De
oorzaak
van
dit
alles
ls
het
uit
de
oorlog
stammende
program¬
ma
der
regering
om
een
grote
pro¬
ductie
van
alle
soorten
levensmid¬
delen
te
stimuleren,
een
program¬
ma,
dat
nog
tot
einde
1948
van
kracht
blijft.
Door
regeringsaan¬
kopen
in
geval
van
grote
aanvoer
worden
de
prijzen
voor
de
boeren
op
Van
All
es
Wat
De
vraag
naar
vrouwelijke
arbeidskrachten
£JE
positie
van
de
vrouw
in
de
samen¬
leving
is
reeds
talrijke
malen
een
onderwerp
van
discussie
geweest.
De
medewerking
en
de
belangstelling
van
de
vrouw
voor
de
opbouw
van
een
gezonde
ge¬
meenschap
zijn
onmis¬
baar.
Het
probleem
van
de
„werkende"
vrouw
en
het
„werkende"
meisje
komt
bij
de
huidige
schaarste
aan
arbeids¬
krachten
weer
meer
en
meer
op
de
voorgrond.
Met
grote
belangstelling
hebben
wij
daarom
on¬
langs
een
rede
gevolgd,
die
Mevr.
Mr.
A.
E.
Rib-
bius
Peletier
hield
voor
de
gewestelijke
vergade¬
ring
van
de
Vrouwen¬
bond
van
de
Partij
v.
d.
Arbeid.
Sprekende
over
de
sterke
vraag
naar
vrouwelijke
arbeids¬
krachten
en
alles
wat
zich
daarom
heen
be¬
weegt,
maakte
zij
enkele
opmerkingen,
die
wij
hier
in
het
kort
nog
eens
willen
weergeven.
De
gehuwde
vrouw
werd
voor
de
oorlog
uit
openbare
diensten
ge¬
weerd.
Zij
hielden
z.g.
de
mannen
het
brood
uit
de
mond.
Nu
zijn
de
bord¬
jes
verhangen.
Telkens
hoort
men
de
klacht
uiten,
dat
de
meisjes
zo
weinig
op
de
arbeids¬
markt
verschijnen.
Daar¬
bij
ziet
men
over
het
hoofd,
dat
er
in
en
door
de
oorlog
veel
meer
be¬
trekkingen
voor
meisjes
zijn
gekomen.
Bovendien
zijn
er
veel
meer
meis-
'es,
die
gaan
„door¬
ieren",
terwijl
ook
in
ogenschouw
moet
wor¬
den
genomen
dat
talrijke
meisjes
weer
in
het
ge¬
zin
een
taak
vinden.
Er
worden
thans
enke¬
le
plannen
opgesteld
en
als
basis
voor
een
wets¬
ontwerp
aan
minister
Drees
aangeboden
om
het
meisje
te
gaan
dwingen
bepaalde
werkzaamheden,
v.n.l.
als
dienstmeisje
te
gaan
ver¬
richten.
Het
eerste
plan
in
die
geest
'is
afkomstig
uit
het
Zuiden
en
zegt:
Laat
het
meisje
eerst
ver¬
plicht
een
jaar
lang
voor
half
geld
in
een
huis¬
houding
werken,
alvo¬
rens
haar
zal
worden
toegestaan
een
andere
baan
te
kiezen.
Een
ander
plan
wenst
ieder
meisje
te
ver¬
plichten
in
de
maat¬
schappij
arbeid
te
ver¬
richten.
\
Tegen
het
eerste
plan
kunnen
we
opmerken,
dat
een
verplichting
om
in
een
huishouding
te
gaan
werken,
deze
ar¬
beid
zeker
niet
populair
zal
maken
en
ook
voor
de
toekomstige
taak
van
het
meisje
als
moeder
niet
geschikt
is.
Dit
zou
slechts
het
paard
achter
de
wagen
spannen
zijn.
Is
een
verplichting
tot
arbeid
noodzakelijk,
dan
is
het
afkeurenswaardig
juist
de
meest
weerloze
categorie
n.l.
het
jonge
meisje
te
gaan
dwingen
en
haar
bovendien
nog
te
decreteren
welk
soort
werk
het
zal
moeten
doen.
In
dat
geval
dient
men
een
arbeidsverplich-
ting
in
het
leven
te
roe¬
pen
zowel
voor
vrouwen
als
voor
mannen
(b.v.
zwarte
handelaars).
Iets
anders
zou
het
zijn
als
men
de
jonge
vrou¬
wen
met
het
oog
op
hun
medeverantwoordelijk¬
heid
aan
het
welzijn
van
de
maatschappij
en
hun
wachtende
plaats
als
moeder
een
cursus
van
ongeveer
drie
maanden
zou
laten
volgen.
Dat
kan
niet
anders
dan
in
het
belang
zijn
van
het
"meisje
en
de
jonge
vrouw
zelf
én
dat
zullen
zij
wel
Inzien
ook.
Op
deze
wijze
wordt
de
innerlijke
uit¬
groei
van
het
jonge
meisje
gestimuleerd
en
kan
het
zich
ontwikkelen
tot
een
eigen
persoon¬
lijkheid.
Tot
zover
de
opmer¬
kingen
van
bovenge¬
noemde
deskundige
spreekster.
De
actualiteit
en
de
belangrijkheid
van
dit
onderwerp
vonden
wij
sterk
genoeg
om
een
en
ander
hier
nog
eens
naar
voren
te
brengen.
De
door
mevr.
Ribbius
Pe¬
letier
geuite
bezwaren
zijn
uitermate
duidelijk.
Van
dwang
mag
vooral
hier
nooit
sprake
zijn.
Afgezien
van
het
feit,
dat
ons
volk
geen
dwang
„lust",
zou
ten
aanzien
van
het
jonge
meisje
het
gezinsleven
geschaad
kunnen
worden
en
wél
aanwezige
spontani¬
teit
zou
een
ontijdig
ein¬
de
vinden.
Deze
zaak
is
een
so¬
ciaal
probleem
van
de
eerste
orde
en
zou
men
zich
aan
een
oplossing
willen
wagen,
dan
kan
en
moet
deze
worden
op¬
gedragen
aan
louter
des¬
kundige
en
vooral
sociaal
juist
voelende
mensen.
W.
K.
peil
gehouden.
De
Amerikaanse
boe¬
ren
vormen
op
het
ogenblik
dan
ook
waarschijnlijk
de
voordeligst
produ¬
cerende
groep
in
de
Ver.
Staten.
Het
departement
van
landbouw
geeft
zijn
uitleg
aan
het
verschijnsel:
de
aardappeloogst
in
Alabama
neigde
een
overvoering
van
de
markt
te
ver¬
oorzaken.
De
regering
ging
daarom
tot
aankoop
van
tweede
soort
over.
Maar
zij
wist
niet
Vat
met
deze
aard¬
appelen
te
beginnen.
De
boeren
in
de
Zuidelijke
staten
willen
deze
niet
als
veevoer
hebben,
daar
de
weiden
in
deze
tijd
van
het
jaar
genoeg
voer
op¬
leveren.
De
aardappelen
kunnen
in
Alabama
door
het
ontbreken
van
de
nodige
fabrieken
niet
verwerkt
of
ge¬
conserveerd
worden.
Zij
kunnen
even¬
min
naar
daartoe
geschikte
fabrieken
in
het
Noorden
worden
overgebracht,
omdat
de
vrachtprijzen
te
hoog
zijn.
Ook
voor
de
uitvoer
zijn
ze
niet
ge¬
schikt,
omdat
zij
te
veel
aan
bederf
onderhevig
zijn.
Het
vorig
jaar
kocht
de
Amerikaan¬
se
regering
meer
dan
90
millioen
schepel
aardappelen
op
voor
80
mil¬
lioen
dollar.
22
millioen
schepel
wer¬
den
verbrand,
30
millioen
verkocht
met
verlies,
aan
de
alcoholindustrie,
10.5
millioen
voor
veevoer
gebruikt
en
3
millioen
ging
naar
de
scholen
voor
vrije
middagmalen.
Hetzelfde
probleem
doet
zich
thans
opnieuw
voor.
De
fe¬
derale"
regering
koopt
in
Alabama
aardappelen
op
tegen
een
prijs
van
$
2.70
per
schepel.
De
aardappelen
gaan
op
't
ogenblik
rechtstreeks
naar
de
brandstapel.
Maar
een
andere
mo¬
gelijkheid
is
er
niet,
hoewel
de
grote
steden
in
het
dichtbevolkte
Oosten
lang
niet
overvloedig
in
de
aardappe¬
len
zitten.
Het
is
begrijpelijk,
dat
een
en
ander
een
bron
van
veel
ergernis
is
in
Amerika.
Om
in
conditie
te
blijven
De
Amerikaanse'
kampioen
Jack
Kramer,
de
grote
favoriet
voor
het
enkelspel
kampioenschap
te
Wim-
blëdon,
is
te
Londen
gearriveerd
met
een
half
dozijn
tennis-rackets
plus
65
pond
rundvlees
van
het
haasje.
Hij
verklaarde
dat
de
run¬
derlapjes
niet
allemaal
voor
eigen
gebruik
bestemd
waren:
de
andere
boys
zouden
hem
wel
een
handje
helpen
Geen
Nederlanders
bij
T.T.-races
?
De
Nederlandse
Motorrennersbond
heeft
besloten,
zijn
leden
niet
aan
de
T.T.-races
te
Assen
te
laten
deelne¬
men.
Voorts
wil
men
trachten
ook
buitenlandse
renners
te
bewegen,
zich
afzijdig
te
houden
van
deze
wedstrij¬
den.
Bovenstaand
besluit
werd
door
de
Motorrennersbond
genomen,
daar
de
organisatoren
van
Assen
geen
rege¬
ling
wensten
te
treffen
in
zake
ver¬
goeding
voor
de
renners.
De
Bond
wijst
er
op,
dat
vorig
jaar
150
Neder¬
landse
renners
belangeloos
hun
mede¬
werking
verleenden,
waardoor
de
or¬
ganisatoren
een
winst
van
ƒ
80.000
konden
boeken.
De
motorrennersbond
protesteert
tegen
het
feit,
dat
de
or¬
ganisatoren
ditmaal
talloze
Neder¬
landse
renners
passeren
en
bijna
uit¬
sluitend
buitenlanders
willen
organi¬
seren.
DE
PAMPUS—PIRAAT
door
J.
D.
VAN
EXTER
Copyright
R.D.P
bUS,
HET
GAAT
OM
DAT
POLEHORLOGE?
MAAR.
HOE
KAN
IK
01E
VENT
VINDEN,
AIS
WE
NIET
WETEN.
HOE
HO
ER.
UIT
ZIET?
JE
KUNT
HEM
JUIST
HEKKEN
NEN
DOOR.
DAT
H0R.L0GE.
MAN.'
ALS
ER
GEEN
UURWERK
INZIT
STAAT'T
TOCH
STIL*
IK
HEB
EEN
TIP
GEKREGEN?
ONZE
MAN
MOET
VAHAVONb
AANWEZIG
Z'JN.
ALLE
GASTEN
ZON
NU
BIJEEN.
DUS
...
SUCCES
1
?
HET
ENIGE,
WAT
J'J
TE
DOEN
HEBT,
IS.
ALLE
H0RL06E'S
NA
TE
K'JKEN...
Feuilleton
5
maanden
hoogspanning
door
Tjeerd
Adema
„Meneer..."
zei
de
jongen
onthutst.
„Neem
't
gerust,"
zei
Hans,
„en
denk
maar,
dat
ik
je
wat
schuldig
ben
om¬
dat
ik
je
heel
wat
moeilijkheden
be¬
zorgd
heb.
't
Is
niet
gemakkelijk
om
den
baas
te
voldoen
na
zo'n
onverbe-
terlijken
ober
als
ik
geweest
ben."
Hij
keek
op
zijn
polshorloge
en
zag,
dat
het
tijd
werd.
„Kom,
Irma,"
zei
hij,
„we
moeten
weer
weg."
Zij
schudden
langdurig
de
handen
van
den
baas
en
van
juffrouw
Ma¬
rie,
hoorden
ontelbare
dankbetuigin¬
gen
en
zegewensen
aan
en
het
kell-
nertje
schoof
gewichtig
de
grendel
van
de
deur.
Baas
Govers
zorgde
voor
een
glo¬
rieuze
uittocht.
Hij
zette
opnieuw
de
Hochzeitmars
op,
wierp
de
deur
wijd
open
en,
on¬
der
de
klanken
van
Mendelsohn's
schepping,
schreed
Hans
met
zijn
meisje
gearmd,
over
de
drempel
van
„De
Grote
Slok",
om
zich
naar
de
au¬
to
te
begeven.
Het
publiek
maakte
ruim
baan
en
het
was
of
zij
zo
juist
in
den
echt
waren
verbonden
en
onder
de
tonen
van
het
kerkorgel
in
het
trouwrijtuig
stapten.
Slager
Dirksen,
van
de
hoek,
hief
een
„Lang
zullen
ze
leven!"
aan,
waarmee
de
straatbewoners
geestdrif¬
tig
instemden.
De
vrouwen
verdron¬
gen
elkaar
voor
de
ruitjes
van
de
au¬
to
om
de
blozende
Irma
te
bekijken
en
baas
Govers
overdacht,
dat
zijn
ca-
fétje
die
avond
te
klein
zou
zijn
om
alle
nieuwsgierigen
te
kunnen
bevat¬
ten.
Handen
werden
omhoog
gestoken,
er,
werd
gewuifd,
nog
een
laatste
groet
naar
den
baas
en
juffrouw
Ma¬
rie,
die
als
peet
en
petemoei
op
de
drempel
stonden,
en
dan
schoot
de
grijze
wagen
het
straatje
uit
om
in
het
stadsgewoel
te
verdwijnen.
„Hans,"
zei
Irma
zuchtend.
„Ik
begrijp
het,"
zei
Hans,
„nou
nog
de
ouwe
Dirk
en
dan
zijn
we
er
door."
Toen
Hans
Dirk
ging
halen
zat
die
op
zijn
bankje.
Van
der
Kop
had
hem
netjes
ge¬
schoren
en
naast
hem
stond
een
ka¬
potte
ouwe
doos,
waaruit
Dirk
trots
een
koetsiershoed
te
voorschijn
.
haal¬
de.
Het
was
een
model
van
een
kwart
eeuw
geleden,
van
onder
smal,
met
een
bocht
naar
boven
breed
uitlopend
en
op
de
zijkant
tekende
zich
duide¬
lijk
de
plaats
af
waar
een
grote
koet¬
sierskokarde
had
gezeten.
„Ik
heb
'm
goed
bewaard."
zei
Dirk,
„en
nou
zal
ie
me
nog
te
pas
komme."
„Weet
je
wat
we
doen?"
zei
Hans,
toen
ze
in
de
auto
zaten.
„We
rijden
langs
een
verhuurkantoor
en
we
la¬
ten
je
netjes
in
een
jacquet
steken."
„Da's
'n
idee,"
zei
Dirk,
die
al
eens
hoofdschuddend
naar
zijn
haveloze
plunje
had
gekeken.
„Dan
gane
we
naar
Van
der
Plank,
da's
een
goed
adres,
daar
heb
de
portier
van
't
Te-'
huis
wellerus
een
hoge
zijje
gehuurd."
Voor
de
winkel
van
Van
der
Plank
bleef
Irma
in
de
auto,
terwijl
Hans
den
patiënt
binnen
bracht
en
den
chef
van
het
verhuurkantoor
uitleg¬
de,
dat
deze
meneer..,
eh...
in
een
pas¬
send
jacquetcostuum
moest
worden
gestoken.
Hij
ging
naar
de
auto
terug,
maar
een
half
uurtje
later
stuurde
Irma
hem
weer
naar
binnen,
omdat
het
leek
of
ouwe
Dirk
voorgoed
van
de
aardbodem
verdwenen
was.
Hans
vond
in
het
magazijn
den
heer
Van
der
Plank,
die
zich
met
een
bon¬
te
zakdoek
het
voorhoofd
afdroogde
en
voor
een
grote
staande
spiegel
een
deftig
gekleed
heer,
die
voor
zijn
eigen
beeltenis
een
buiging
stond
te
maken.
„Excellentie,"
mompelde
Dirk,
„hoe
vaart
u?"
„Wel
heb
ik
van
m'n
leven!"
riep
Hans,
verrast,
„zeg,
excellentie,
schiet
een
beetje
op,
anders
gaan
we
d'r
zonder
u
van
door."
Ouwe
Dirk
schrok
op
en
liep
zo
trots
als
een
pauw
naar
de
auto
om
zich
door
Irma
te
laten
bewonderen.
Hans
gaf
zijn
kaartje
aan
het
ma¬
gazijn
af,
beloofde,
dat
hij
den
klant
—
in
zijn
jacquet
—
nog
dezelfde
week
zou
terug
bezorgen
en
liep
haas¬
tig
naar
de
wagen
omdat
het
meer
dan
tijd
werd,
Irma's
moeder
op
te
balen.
Eerst
toen
ze
drie
straten
verder
waren,
miste
Dirk
zijn
hoge
hoed,
die
in
het
magazijn
was
gebleven,
maar
hij
troostte
zich
met
de
gedach¬
te,
dat
er
bij
Hans'
oom
natuurlijk
massa's
hoge
hoeden
waren
en
dat
er
allicht
een
bij
zou
zijn,
die
hem
paste.
.
Even
later
waren
zij
op
de
Ach¬
tergracht,
waar
Irma's
moeder
reeds
met
haar
koffers
gereed
stond.
De
begroeting
was
allerhartelijkst
en
mevrouw
Hoogvorst
stelde
haar
kinderen
aan
een
vriendelijke
grijze
dame
voor,
mevrouw
Dekema,
die
het
pension
van
haar
had
overgeno¬
men.
„We
moeten
vertrekken,"
^ei
Hans,
op
zijn
horloge
kijkend
en
hij
maak¬
te
het
portier
van
de
wagen
open
om
zijn
aanstaande
schoonmoeder
te
hel¬
pen
instappen.
Mevrouw
Hoogvorst
schrok
even
toen
zij
ouwen
Dirk
achter
in
de
au¬
to
zag
zitten.
„U
dacht,"
zei
Dirk,
grinnekend,
..aan
mijn
deftige
verschijning
te
zien,
dat
meneer
z'n
oom
meegekomme
was,
maar
dat
is
't
niet,
ziet
u,
want
ik
ben
Dirk,
daar
hebbu
meschlen
wellerus
van
hore
spreke."
„Natuurlijk",
zei
mevrouw
Hoog¬
vorst.
„Ik
ben
blij
u
eens
te
ontmoe¬
ten.
Is
er
nog
plaats
achterin?"
„Meer
dan
zat",
zei
Dirk
..d'r
gane
veel
makke
schape
in
een
hok,
moet
u
maar
rekene,
kruip
d'r
maar
in,
dan
zette
we
de
koffer
tussen
ons
in,
dan
kenne
we
mekaar
meteen
niet
bijte."
„O,
maar
dat
was
ik
ook
helemaal
niet
van
plan,"
zei
mevrouw
Hoog¬
vorst
lachend.
(wordt
vervolgd)
Wij
luisteren
morgen
naar.
..
HILVERSUM
I.
Nieuwsberichten
om
7,
3,
13,
18,
20
en
23
uur.
—
VARA:
7,30
Gra-
mofoonmuziek
—
8,5o
Voor
de
huisvrouw
—
VPRO:
10,00
Morgenwijding
—
VARA:
10,20
Onze
keuken
—
11,00
Gramofoon-
muziek
—
11,45
Familieberichten
—
lt,85
Johan
Jong,
orgel
—
13,15
Voor
het
plat¬
teland
—
14,15
Plano,
fluit
en
tenor
—■
16,15
Voor
de
Jeugd
—
17,17
Operettekoor
—
17,35
Accordeonorkest
Jan
Vogel
—
18,30
Strijdkrachtenprogramma
—
19,15
Jan
Corduwener
—
VPRO:
19,30
Ons
leven
en
ons
geloof
—
VARA:
20,15
Residentie¬
orkest
—
21,15
Hoorspel
De
Vreemdeling
—
23,15
Gramofoonmuziek
—
23,45
Gramo-
foonmuziek.
HILVERSUM
II.
Nieuwsberichten
om
7,
8,
13,
19,
20
en
22
uur
—
NCRV:
7,30
Bach-
koralen
—
8,15
Orgelconcert
—
9,00
Zle-
kenhalfuur
—
10,20-
Ravel-programma
—
10,45
Bondsdag
Ned
Chr
Vrouwenbond
—
1J,00
Handel-programma
—
13,15
Mando-
linata
—
14,00
Vervolg
Bondsdag
—
15,16
Kamerorkest
—
16,45
Voor
Jongëns
en
meisjes
—
18,00
Sangh
en
Spel
—
20,05
NCRV:
Vocaal
kwartet
—
20,45
Orgelcon¬
cert
—
21,15
Omroeporkest
—
22,15
cello¬
concert
—
23,00
Lichte
avondklanken.