Tekstweergave van HA_1947_04_01_0003

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
£ ER OP of er onder Groot plan voor rationalisatie van land- en tuinbouw Melk en boter voldoende... toch OP DE BON (Van onzen eigen verslaggever). Het wordt een steeds duidelijker feit: Nederland staat er economisch gezien niet heel goed voor. Dag na dag worden onze buitenlandse schulden tengevolge van de invoer groter en van inlossing is slechts zeer ten dele sprake. Het is daarom noodzaak met de door onze uitvoer vrijkomende deviezen zo zuinig mogelijk om te springen, ze zo doelmatig mogelijk te besteden en nog meer te exporteren dan tot nu toe het geval was. Wij staan op een kruispunt en thans moet worden beslist, welke weg de juiste is om het door ons gewenste doel: een zekere bestaansmogeiykheid voor allen te bereiken en te waarborgen. Het was minister S. Mansholt, die dezer dagen in Uitgeest een rede hield over deze problemen en de niet ge¬ ringe taak uiteenzette, die speciaal de land- en tuinbouw heeft te vervullen. De voedselnood is op het ogenblik nog ontstellend groot. Wij denken hier aan het tekort aan granen. Zelfs in Europese landen, die vroeger zelf uitvoerden, zoals b.v. Roemenië, heerst nu grote voedselnood. In de grote graanlanden Canada, Ver. Staten en Argentinië is de productie toegeno¬ men. Door de gestegen binnenlandse vraag naar goede voedingsmiddelen (melk, boter, eieren, vlees en fruit) ook bij de arbeidende klasse, is de export echter verminderd. En nu de toestand hier. De ontwikke¬ ling der agrarische bedrijven in ons land is nog in zeer vele opzichten van de invoer afhankelijk (voeder, machi¬ nes). Daartegenover is export en dus aanpassing van onze landbouw nood¬ zakelijk. Ook in ons land is de be¬ hoefte sterk gestegen. De bevolking nam sinds 1937 meer dan tien procent toe, de individuële behoefte is ook groter. Conclusie: Meer agrarische producten voor het binnenland en daarboven nog uitvoer. Produceren, produceren, produceren, dat zal het slagwoord moeten worden en tegen de laagst mogelijke kost¬ prijs. Bovendien en dit is zeer-belang¬ rijk: het mag niet ten koste gaan van den producent. Daarby staan wij voor diverse pro¬ blemen. Het duurdere werken van onze landbouw is daarvan wei het grootste. Oorzaak: het grote aantal kleinere bedrijven, weer voortkomend uit de grote dichtheid der bevolking. Teneinde in deze toestanden regelend op te treden heeft de regering een groot rationalisatieplan voor land- en tuinbouw ontworpen. Dit bestaat v.n.I. uit: 1. Een groot plan voor nieuwe ver¬ kavelingen (sanering van het bo- demgebruik). t. Een uitgebreid programma voor grondverbetering. 3. Directe rationalisatie. (Betere werktuigen voor land- en tuin¬ bouw. Over 15 jaar mag er geen aardappel meer met de hand ge¬ rooid worden). 4. Ais sluitstuk voor dit plan ligt het in de bedoeling om voor land- en tuinbouw vestigingseisen in te voeren. Dit voorkomt een verkeerd grondgebruik. Daartoe zullen een groot aantal land- en tuinbouw¬ scholen moeten worden gesticht. De minister wil dit plan in 10 a 15 jaar verwezenlijkt zien. De kosten voor de eerste zes jaar worden geschat op 1500 millioen gulden.... Melk en boter. De vraag, die van vele kanten is ge¬ steld, n.l. of melk vry van distributie kan worden gesteld, moet ontkennend worden beantwoord. Er wordt behoor¬ lijk geproduceerd en het zou wel van de bon kunnen als er niet zo ontzet¬ tend veel vraag naar was. Bovendien moet de uitvoer van melk worden gehandhaafd omdat we vele export¬ verplichtingen hebben in de Ver. Staten en Argentinië. De kostprijs, die binnen zes weken wel bekend zal zijn, zal waarschijnlijk lager liggen dan in 1946, zodat wellicht de prijs van de melk voor den consu¬ ment ook lager wordt. Uit de vergadering kwam een stem, die beweerde, dat het boterrantsoen wel kan worden verhoogd indien er wat minder volvette kaas wordt gemaakt. Ook dat is echter niet mogelijk. De tragiek van 1930. De huidige schaarste is zeker niet blijvend. Op een gegeven ogenblik zal er een verandering komen. Het tragi¬ sche is, dat er dan wel voldoende zal zijn, maar het moeilijk wordt om er een afzetgebied voor te vinden. Dat was de tragiek van het jaar 1930. Wij konden er niet meer tegen op. Deze ramp mag niet weer voorkomen. Of we straks de markten zullen vinden? Daarop is nu nog geen antwoord mo¬ gelijk. Voor 1940 werd er echter ook niet naar een oplossing gezocht. En dat gebeurt nu wel. Dat is v.n.I. te danken aan de vooruitziende blik van wijlen president Roosevelt, die het deWATER-ÖGMieiVv46Ub£- Af AA R.... DE DEMON , HÉBBEN WE* OM JE DE WAARHEID TE ZEG¬ GEN . Ik HEB ER NIET VERDER NAAR. 0M6EKEKEN ... IK WAS 20 0N6ERUST OVER, JOU W-W-WAAR BEN I* NOU TOCH? - DAT Z'JM ME MOOIE heren.. NOG NIET EENS EEN .GOEIEDAG"1 C NU MOET U DE PATIENT WAT RUST GUNNEN NOU ... EN ? WAS'T EEN BEEST ? ZIEKENHUIS ! ZAAL W VIERDE RU,LINKS :.&ss initiatief nam tot de Internationale Voedsel- en Landbouw Organisatie, die nu haar werk reeds doet in het kader van de Economische en Sociale Raad der Ver. Naties. Zij adviseert de aan¬ gesloten landen omtrent de beste wijze van voedsel en landbouwproductie. Zij tracht de prijzen op de wereldmarkt te stabiliseren en een voedselreserve te scheppen om o.a. hier en daar op¬ tredende noodtoestanden op te heffen. In dit licht moeten we o.a. de uitle¬ ning door ons land van een grote hoe¬ veelheid zaaitarwe aan Frankrijk zien. De loon- en pryspolitiek. Deze zal door de regering worden gehandhaafd. We staan er door dit beleid gunstiger voor dan België en Frankrijk. Het is noodzakelijk om in¬ flatie te voorkomen en deze regeling zal het dan ook verder doen slagen. „We zullen zeker niet over ons heen laten lopen", aldus minister Mansholt. » Zo zal alles gedaan worden om de productie op te voeren. De op deze wyze te voeren welvaartspolitiek moet ons land en volk voor rampen behoeden, moet ons redden en dat kan als.... ja als een ieder zgn volle medewerking verleent. De Nederlander moet het leven voorlopig niet te gemakkeiyk op¬ vatten. Harde en toegewyde arbeid is noodzakeiyk en heus dan zullen we er komen. Nederland aan de slag. Met ver¬ trouwen en.... volhardend. „ Malle gevallen'' door Joro Russische meisjes niet kammen zich Lippenstift is zeer geliefd — maar verre van „kissproof" Wij luisteren morgen naar.... Hilversum I (301 m.) geeft nieuws om 8 u.. 1 u„ 6 u„ 8 u. en 11 u. VARA: 8,50 Voor de huisvrouw. — VPRO: 10 u. Morgenwijding. — VARA: 11 u. Popu¬ lair Nonstopprogramma. — 11,45 Fam.- berichten. — 12 u. „Attentia" met Ed¬ dy Walis. — 1,15 Voor het platteland. — 1.20 Vaudeville orkest. — 2 u. Voor de vrouw. — 3 u. Voor de jeugd. — 8,45 Op bezoek bij zieken. — 5,15 Accor¬ deon-orkest. — 6,15 VARA-varia. — 6,30 Progr. Ned. Strijdkr. — 7 u.' Ont- werp-beginselprogramma Partij v. d. Arbeid. — VPRO: 7,30 „Ons leven en ons geloof. — VARA: 8,05 Weerover- zicht. — 9,15 Hoorspel „Round Robin". RVU: 10,30 „Heb ik iets aan psycholo¬ gie". Hilversum H (415 m.) geeft nieuws om 8 u., 1 u., 7 u., 8 u. en 11 u. — NCRV: 8,15 Gewijde muziek. — 9,15 Ochtend-ziekenbezoek. - 10730 Morgen¬ dienst. — 11,30 Vragen aan voorbijgan¬ gers. — 12,35 Derde passiestonde. — 1,15 Geestelijke liederen. — 2 u. Giaconda- ensemble. — 2,45 u. Lichte Disco-pot¬ pourri's. — 4 u. Postzegelpraatje. — 4,45 Voor jongens en meisjes. — 5,30 Reginald Dixon. — 6 u. Ensemble Dou- winsky. — 6,45 Land- Tuinbouw. — 8,05 Uitv. Johannes Passion. — 10,30 Wer¬ ken van Mozart. > Gebruiksartikelen nog duurder? Prof G Brouwers, directeur-generaal voor de prijzen, heeft te Utrecht ge¬ sproken over de taak van de plaatselij¬ ke commissies voor de prijzen in het kader van de prijsbeheersing Deze commissies hebben naar sprekers me¬ ning goed werk gedaan, door hun be¬ middelend optreden Vervolgens kwam hij tot de volgende conclusies: le dank zij de geldsanering en de loon- en prijspolitiek, wordt het herstel niet meer bedreigd door het inflatiegevaar 2e dank zij de loon- en prijspolitiek is de prijsstijging nu gestuit 3e alleen de groothandelsprijzen, die verband houden met aankopen in het buitenland, zijn nog stijgende 4e de stabilisatie van de kosten van levensonderhoud is sedert Aug 1946 een feit 5e de algemene economische situatie in ons land is nog moeilijk 6e door gebrek aan koopkracht is er wel een zekere prijsdaling, doch alleen voor luxe goederen 7e de normale gebruiksartikelen sul¬ len vooreerst in PrVs niet dalen en wy moeten zelfs rekening houden met een prysstijging voor deze artikelen In Rusland schijnt iedereen ln staat te zyn 's winters warme kle¬ ren te dragen. Ik heb in de oorlogs¬ tijd mensen gekend, die bjjna de winter ln moesten zonder warme kleren of voetbescherming. Maar hoe groot het probleem ook was, steeds scheen het te zjjn opgelost vóór de winter begon. De goedkoopste vorm van winter- kleding voor mannen en vrouwen is een donkerkleurige korte overjas, die uit gewatteerde katoenwol bestaat, warm en licht, maar lelijk. De jas wordt gemakkelijk nat, maar dit hin¬ dert niet erg, omdat zo spoedig ars de winter begint het er voortdurend streng vriest. Regen is er dan niet. De meer arme Russen dragen cje tra¬ ditionele vilten schoenen, die heenga warm zijn en gemakkelijk zitten als je er aan gewend bent. Zij worden echter dootyat als de dooi inzet. De Russen dragen hierbij geen sokken, maar zij omwikkelen hun voeten op zeer vernuftige wijze met lappen, jje zeer arme vrouwen dragen shawls om hun hoofden en de mannen met watten gevoerde petten met kleppen, die zij over hun oren kunnen trekken. Maar iedereen, die het kan betalen, neemt een schapenvacht of een bont¬ jas en een bontmuts. Daar zy het kli¬ maat kennen, houden de Russen hun warme kleding aan tot de lente haar intrede heeft gedaan. Dan, op een dag, als de bomen uitkomen, vindt er een wonderlyne verandering plaats van bontmutsen en shawls, gewatteerde jassen en vilten schoenen naar blote hoofden, elegante katoenen kleren en kous- loze benen. Iedere vrouw ziet er Jonger uit, de kinderen plukken de eerste bloemen, die zij tot kransen vlechten en in hun haar dragen, 's Zomers dragen vele mannen een katoenen shirt zonaer boord, een donkere broek en canvas- schoenen zonder sokken. Beter gesi¬ tueerden, als zjj niet in uniform zijn, dragen wit linnen pakken. Schoenen zjjn van een slechte kwaliteit en moeilijk. verkrijgbaar. Russische vrouwen hebben evenveel belangstelling voor hun uiterUjk als de vrouwen in het Westen. Maar veejal ontbreekt het materiaal. Men moet door dit gebrek zijn kleren ge¬ heel afdragen. De Russische meisjes houden niet van schoenen met plane hakken, zy prefereren hooggehakte schoentjes, hoe veelkleuriger, des te mooier. Tal van schoonheidsinstituten ln Moskou. Er zijn schoonheidsinstituten in alle delen van Moskou en de kapper neemt een even grote plaats in het vrouwen¬ leven in als bg ons. Maar de smaaic is jammeriyk. De Russische meisjes kammen bijvoorbeeld weinig hun haar. Zij geloven, dat als zy dit doen, het zal uitvallen. De meisjes in Rusland maken zich op en gebruiken lippenstift, maar t is verre van „kissproof". Kay Oak- man, een vrouwelijk lid van mijn stat, vertelde me: de cosmetische artike¬ len zjjn weinig en slecht. Gelaatspoe¬ der is kleurloos, dik en goedkoop. Van de eerste modeshow, die na de oorlog in 1945 in Moskou werd ge¬ houden, zegt zij: de beste japon was o.i. uit de Baltische republieken. Leningrad zond enige zeer mooie exemplaren, maar daar zg veel werk met zich brachten, niet goed voor massaproductie, want de beste moaei- len leveren na een show de typen voor de productie van het hele land. Shorts zgn onbekend. Shorts zgn in Rusland onbekend. Alleen kinderen dragen ze. Toen men op een film troelen van generaal Montgomery zag met shorts In ue woestijn, kwam het plafond van ae bioscoop bijna naar beneden door het rumoer, dat ontstond. „Hoe hij de aandacht zo vlug op zich vestigde, ben ik nooit te weten kunnen komen, maar al spoedig stond hij in ons kamp te boek, of liever gezegd aangeduid als „Malle Joost". Jo¬ seph Baan vaas, als zovele andere land¬ genoten van overal ter wereld, naar ons kamp gestuurd om dienst te nemen bij de Koninklijke Marine. Hoe men hem had kunnen goedkeu¬ ren was ook een raadsel, daar de man een bril droeg met ongeveer vinger¬ dikke lenzen en zonder dat ding zo blind was als een mol in het zonlicht. Hij had zich opgegeven om liefst bij de mariniers geplaatst te worden, maar het bezwaarlijkste was, dat hij zonder bril niet eens de Maasbrug kon zien, laat staan zijn hakmes, wat toch zijn wapen is. Als sergeant-ziekenverpleger maakte ik al vlug met hem kennis, daar hij een vaste klant bleek te zijn op het dagelijkse ziekenrapport. Met elke kleinigheid kwam hij bij mij, dan een een verbandje op dit, dan een pleister¬ tje op dat, waar ik hem meestal maar vlug aan hielp om van hem af te komen. Zoals ik reeds verwacht had, kreeg ik na enige tijd van den dienstdoenden Officier van Gezondheid de opdracht Joseph in de ziekenboeg in observatie te nemen en het beste was hem daar kleine werkzaamheden te laten ver¬ richten. Zodoende kon ik dagelijks rapport van hem uitbrengen, waaruit dan de dokter zijn conclusie kon trekken. Ik moet eerlijk bekennen, dat hij van goeden wille bleek te zijn; hij was r Kort verhaal J wel niet vlug, maar werkte gestadig door. Vooral het zwachtels rollen en het spoelen der diverse medicijnfles¬ jes had zijn speciale aandacht. Als hij daarmede bezig was, merkte ik aan het heen en weer vliegen van zijn ab¬ normaal groot hoofd, dat hij het naar zijn zin had. Op een morgen echter — hij was toen ongeveer twee weken onder mijn toezicht — was fk geruime tijd weg¬ geweest, maar toen ik terugkwam, zat hij een brief te schrijven. Bij mijn binnenkomst sprong hij verschrikt overeind, alsof ik hem het schrijven verboden had en trachtte het geschrevene weg te moffelen. „Wat schrik je, Joseph," stelde ik hem ge¬ rust, „je mag wat mij betreft hier wel schrijven", en om mijn vriendelijkheid Te Brussel werd de internationale hockeywedstrijd België—Nederland ge¬ speeld, welke door de gasten met 3—1 werd gewonnen. Nederland maakt het eerste doelpunt. De Belgische keeper Wiser heeft het nakijken. A.N.P. P. te tonen vroeg ik: „Of is het soms aan je meisje gericht?" „Nee, sergeant," antwoordde hij mij, „maar omdat ik nooit eens een brief ontving, stuur ik er een aan mijzelf." „Hé, dat is goed bedacht," stemde ik met hem in, „maar wat schrijf je er dan in?" „Nou, sergeant," en ik zag, dat hij stom verwonderd was om mijn, vol¬ gens hem slecht begrip, „hoe kan ik dat nu weten; ik ontvang deze brief toch pas morgenochtend." Na dit voorval besloot de Officier van Gezondheid een commissie aan te vragen, om een onderzoek in te stellen naar zijn geestvermogens. Eenige dagen later arriveerde deze commissie; zg bestond uit drie prakti¬ serende geneesheren, waarvan er één een bekend Amerikaans physioloog bleek te zijn. Joseph was niet ingelicht en toen het uur van het onderzoek aanbrak, moest ik hem voor de commissie bren¬ gen. Nadat allen gezeten waren, werden Joseph diverse vragen gesteld, die hij normaal en met begrip van zaken be¬ antwoordde. Ik bemerkte al spoedig, dat de com¬ missieleden het niet eens waren, waar¬ na één van hen een voorstel deed, dat blijkbaar door de anderen werd aan¬ vaard „Baan," begon hij, „ik ga een klein verhaal vertellen, maar waarschuw je tevoren, dat er iets onmogelijks in voorkomt. Wanneer je dat merkt, roep je: „Stop! Dat kan niet!" begrepen?" „Jawel, meneer," antwoordde Baan en de geneesheer begon met zijn ver¬ haal: „Veronderstel, je loopt hier op een Zondagmorgen met je mooie uni¬ form aan het kamp uit. Buiten op de rijweg gekomen wil je oversteken, maar wordt halfweg aan¬ geroepen doos den schildwacht. Je blijft staan, kijkt om.. en wordt gegrepen en overreden door de tram, die je hoofd er af rijdt. Je hebt verder geen letsel bekomen, wordt door de omstanders op de been geholpen en na je kleren wat afge¬ slagen te hebben, loop je naar een apotheek." Hier wachtte de dokter een moment, maar Joseph zei niets en zat in span¬ ning naar het mooie verhaal te luiste¬ ren. De geneesheer ging voort: „Je stapt de apotheek binnen en vraagt, of zij er iets aan kunnen doen." „Stop!!!" klonk het plotseling uit de mond van Baan, „daar vang ik U", en lachend ging hij voort: „Dat kan niet, want U weet wel, dat de apotheken op Zondag gesloten zijn". Hierna bleek, dat de commissie het onderling volkomen eens was en ik kon hem weer aan zijn werk zetten. Korten tijd later is hij vertrokken, maar zover ik weet, niet naar het Korps Mariniers. ROMANS voor zes tientjes De Duitse schrijfster van senti¬ mentele romans Courts-Mahler is 80 jaar geworden. Toen journalisten haar opzochten zei ze: „Ik ben de beruchte Courts-Mahler". Ze heeft in haar jeugd, omdat ze met haar man, die verkoper in een tapijtwinkel was, nogal ar¬ moe leed, een contract' met een uitgever gesloten: dertig romans voor ƒ 60 per stuk. De uitgever werd rijk, zij bleef arm. V.. Feuilleton 5 29) maanden hoogspanning door Tjecrd Adema HOOFDSTUK VII. De sollicitatie. Hoe langer hij de kwestie bekeek, des te meer kwam hij tot de overtuiging, dat de moeilijkheden zich opstapelden. Het begon al bij ouden Dirk, die na¬ tuurlijk zou willen weten wat er op de conferentie behandeld was en daarna bij baas Govers, die er zijn Zondagse pak voor geleend had en zich zeker niet met enige algemeenheden zou laten af¬ schepen. Tenslotte was dat nog niet het voor¬ naamste. Het belangrijkste was, dat hy zo spoedig mogelijk een baantje zou moe¬ ten zoeken bij een onderneming, welke vooruitzichten bood, dat hij er minstens vgf maanden zou kunnen blijven zon¬ der in conflict te komen, en gezien zyn temperament en de omstandigheid, dat hy voldoende zou moeten verdie¬ nen om in zgn levensonderhoud te voorzien, was dit probleem veel moei¬ lijker dan het er op het eerste gezicht uitzag. Met een hoofd vol zorgen stapte hg naar het Vondelpark en vond er Dirk in zgn zomerresidentie. Die zat al naar hem uit te kyken, schoof dadelijk een plaatsje op en ging er gemakkelijk bij zitten in de verwachting, een lang en spannend verhaal te zullen horen. „Het spgt me", zei Hans, „maar ik zal u moeten teleurstellen. Er is my na- meliji de verplichting opgelegd, dat ik in de eerste vyf maanden aan nie¬ mand mag vertellen wat er vanmor¬ gen besproken is". <«, Ouwe Dirk nam, teleurgesteld, zijn pijpje uit de mond. „Heb je dat moeten belove?" vroeg hij. „Het is mij als voorwaarde gesteld", zei Hans, waarna Dirk zijn pijpje weer in de mond stak, het een halve slag liet kantelen en enige tyd ernstig voor zich heen keek. „Is er", vroeg hg, „na die vijf maan¬ den kans, je een betere positie zal krijgen?" „Ik hoop het", zei Hans. „Dan mot je er niet verder over spre¬ ke", zei Dirk, berustend. „Een woord is een woord. Ik ben tien jaren in een apeteek geweest en daar mochte we ook niks vertelle — ambtsgeheim, snap je — en dat heb ik ook nooit gedaan. De klante zeeë wel eens: „Wat zit er eigenlijk in, Dirk?", maar ik zee altijd: „Dat mot je maar ondervinde. As 't be¬ gint te werke, dan zei je 't wel voele". Zo is het nou met jou ook", f „Ja, zoiets", beaamde Hans. „Het spgt me, dat ik niet langer kan blijven, maar baas Govers heeft me maar een uurtje vrijgegeven en ik heb zgn Zondagse costuum aan. D'r komen donderkoppen aan de lucht en ik zou niet graag wil¬ len, dat hij een nat pak terug kreeg". „Je hebt gelijk", zei Dirk. „Kom me nog eens opzoeke as je gelegenheid heb en as d'r wat byzonders is, dat je vertelle mag, hou ik me gerikkeme- deerd. Je weet me te vinde"> Een kwartier later stond baas Govers in zijn hemdsmouwen vol verwachting zijn ,Ober aan te staren. „En?" vroeg hij. „Het spijt me", zei Hans, „maar er is mij de verplichting opgelegd dat ik al¬ thans de eerste vijf maanden niemand iets zal vertellen". „Wel heb ik van z'n leve!" riep de baas nijdig. „Heb ik je daarvoor mgn Zendagse pak geleend! Trek uit die spulle!" Hans van Linschoten beklom haasti¬ ger dan gewoonlijk het kippenladdertje dat naar zgn appartement leidde en verwisselde van costuum, waarna hy in de gelagkamer den baas nog danig uit zijn humeur vond. „Dat neemt een uurtje vacantie", zei hij, „en dat komt terug en dat weet van niks. Hebbie misschien een uurtje met je meissie in 't park gewandeld?" „Ik bezweer u " zei Hans. „Niks te bezwere", stoof de baas op. , En nou mot ik vijf maande wachte voordat ik tekst en uitleg ken kryge. En meneer is naar een avecaat geweest. Wel ja, vijf maande zei je ommers? 'k Heb altgd wel gedacht, dat je niet zo onschuldig was as je d'r uitziet. Wil ik jou wat vertelle? Je ben voor het gerecht geweest, ze hebbe vgf maande gegeve en die mooie avecaat van je heb d'r niks af kenne kryge. Wanneer mot je zitte?" „Maar ik moet helemaal niet zitten", zei Hans geprikkeld. De baas haalde geërgerd zgn schou¬ ders op. „Geef de vissies schoon water", zei hij, „de arreme diere verrekke van de vlooie". Hij bleef de hele morgen mopperig en juffrouw Marie, die Hans in het costuum van den baas had zien weg gaan, onderwierp hem in de keuken aan een zwaar kruisverhoor, zonder enig houvast te kunnen krijgen. Hoewel geen man bij haar aanschou¬ wing ooit in vuur en vlam was geraakt, of zijn hart iets vlugger dan normaal had voelen kloppen, had zij in haar bij het keukenvuur verdroogde boezem de zin voor romantiek niet verloren en zij weefde ln haar gedachten een vol¬ slagen roman, waarin de knappe Ober de hoofdrol vervulde. (Wordt vervolgd).