Tekstweergave van HA_1947_01_23_0003

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
" HOEVEEL SCHOTEN ZULLEN KLINKEN? Soestdijk en Baarn in afwachting der blijde gebeurtenis De menschen in Soestdijk en omgeving zouden het in deze dagen niet vreemd vinden, wanneer iemand met een duimstok en een gewichtig gezicht een trottoir zou meten of het hek van het Paleis „Voor de komende feesten", zal men zeggen. Loop met een groot papder in je hand, noteer geleerd enkele dingen en de voorbijgangers kijken je bijna ondeugend vriendelijk aan, alsof ze zeggen willen: „ik snap het al, je bent óók druk »voor de komende blijde gebeurtenis". Want wanneer straks een jonge Oranjetelg gebo- Ten is en ook déze pasgeborene in den beginne niet veel meer kan dan zuigen, slapen en schreeuwen, zullen de groote menschen plezier maken. Baarn en Soestdijk staan dan weer tn het brandpunt van de belangstel¬ ling. Daarom thans reeds die uitge¬ breide maatregelen en de zelfverze¬ kerde vriendelijkheid van de burgerij. Men spreekt reeds over herauten te paard, die in de gemeenten de ge¬ boorte van Prins of Prinses bekend zullen maken: oorkonden zullen op het Paleis Soestdijk worden over¬ handigd. Boer Haarman zal binnen enkele da s en de schutters zien komen, d.w.z. militairen uit Ede, die de saluutbat- terij op des landmans terrein zullen plaatsen: 101 schoten of 51 ? P.T.T. IS ER AL DRUK MEE En mannen van de P.T.T. verrich¬ ten hun oriënteerend of practisch werk: veel herinnert ons aan de dagen van Beatrix. In het Badhotel (het wordt thans „Astoria" genoemd) komt weer de telexkamer en in het postkantoor Soestdijk, tegenover het Paleis, zullen extra toestellen worden ingeschakeld: de wereld moet zoo spoedig mogelijk op de hoogte wor¬ den gesteld van de geboorte van de(n) Oranjetelg! * We zagen den Paleistuin wegdoeze¬ len in het kwijnende grauw van den winter; nóg schemerde er groen in de ligusterhaag, een vogel vloog zonder wiekslag en verdween achter den vuilwitten muur van een der bijge¬ bouwtjes. Aan dat kijken naar den Paleistuin zit iets vast, iets, dat in deze dagen bekoort of lokt. Het paleis te Soest¬ dijk is oud. Waarom kozen de Oranje's deze plaats? HISTORISCHE BIJZONDERHEDEN Baarn was een stad, maar in 1481 legden stroopende benden haar geheel in de asch, zoodat „er niet veel meer bleef staan dan wat cramen", zegt de kroniekschrijver. Baarn bleef onaanzienlijk, arm, totdat in de 17e eeuw de rijke Amsterdamsche kooplieden er hun buitenverblijven gingen bouwen en totdat een Oranje-prins — Prins Wil. lïem III, er zich over ontfermde. Hij kocht een boerderij en liet er een jachtslot bouwen. De regeering van Utrecht schonk den Prins uit dank voor zijn dapper optreden tegen de Franschen, de heerlijkheden van Soest, Baarn, Ter Eem en Eemnes- Binnen en -Buiten, met ai de rechten en voordeelen, daaraan verbonden. Na den dood van Prins Willem kreeg de weduwe van Johan Willem Friso het slot, later haar zoon en haar kleinzoon, de stadhouders Wil¬ lem IV en Willem V. Eenige malen stond het oude slot verlaten, maar toen de Franschen voor goed weg waren en de Prins van Oranje, de latere Koning Willem II, bij Quatre-Bras en Waterloo, zoo dap.- per had gestreden, veranderde 't lot' van Soestdijk. Koning Willem I schonk in Juli 1815 het domein te Soestdijk, met alles, wat er bij behoorde, in naam van het Nederlandsche volk aan zijn zoon, Kroonprins Willem. Op 's lands kosten werd het palels opgeknapt en op 21 Mei 1818 deed de Prins met zijn gemalin, Anna Pau- Philips' laschstavenfabriek komt in Utrecht J^AAR wij vernemen zal de laschstavenfabriek van Phi¬ lips te Eindhoven worden ver¬ lip; plaatst naar Utrecht en daar worden gevestigd in het gebouw van de M.E.A.F., gelegen aan de Croeselaan. Gedurende den oorlog was in deze panden gevestigd de met Duitsch kapitaal werkende N.V. Machinerieën en Apparatenfa- brieken, die na de bevrijding onder beheer kwamen te staan van het Beheersinstituut. Deze instantie heeft thans de M. E. A, F,-gebouwen aan Philips toe¬ gewezen Zooals bekend, bestaat bij Philips tn Eindhoven al sedert geruimen tijd een aanzienlijk tekort aan fabrieks- ruimte, alsmede aan arbeidskrach¬ ten. Dit heeft het bedrijf er toe ge¬ bracht, elders in den lande naar ves¬ tigingsmogelijkheden om te zien, speciaal op plaatsen waar tevens on¬ geschoolde arbeidskrachten voorhan¬ den zijn. Behalve dat men in Utrecht een geschikt gebouw kon krijgen, bestaat in deze stad ook een groot overschot van ongeschoolde arbeidskrachten, van wie, bij het vestigen van de laschstavenfabriek, ruim honderd man werk zullen kunnen vinden. Bo¬ vendien vormt deze fabriek een op zichzelf staande eenheid, welke niet afhankelijk is van de leverantie van bepaalde' onderdeelen, afkomstig uit andere Philipsbedrijven, zoodat deze afdeeling zonder het minste bezwaar „op stap kan gaan". De laschstaven¬ fabriek met haar bijbehoorënd fa- briekslaboratorium, proeflasscherij, expeditie en pakkerij zal worden in¬ gericht op een fabrieksruimte van ruim 5000 m2. De noodzakelijke ver¬ bouwingen en inrichting zullen ver¬ moedelijk ongeveer een half jaar in beslag nemen. Het fabrieksterrein is niet geheel bebouwd, zoodat er mo¬ gelijkheden zijn voor verdere uitbrei¬ ding in de toekomst. Nieuwe benoemingen bij de K L.ML Naar de persdienst van de K.L.M. mededeelt, zal de heer Hans Martin binnenkort tot commercieel direc teur van de K.L.M. benoemd wordep. Verder zal de heer B. G. van Os van Delden, thans gevolmachtigde van de K.L.M. te Batavia, tot hoofd van den dienst Amsterdam—Batavia worden aangesteld. lowna, dochter van den Czaar van Rusland, zijn intocht op Soestdijk. 101 kanonschoten verkondigden op 2 Augustus van datzelfde jaar de ge¬ boorte van 'n prins: Willem, Alexan¬ der, Frederik, Konstantijn, Nikolaas, Michaël. Deze eerste Oranje, op Soestrijk geboren, werd Alexander genoemd. De. tweede was Prins Hendrik (13 Juni 1820), de derde Prins Casi- mir (21 Mei 1822) Hendrik heeft 'n belangrijke rol gespeeld in onze ge¬ schiedenis. Hij bezocht Nederlandsch- Indiè en maakte veel andere groote zeereizen. Nog eenmaal werd er een wieg op Soestdijk gereed gemaakt: nu voor een Prinsesje: Wilhelmina Maria Sophia Louisa (8 April 1824), die later de vrouw zou worden van den Hertog van Saksen-Weimar-Eise- nach. Zoo heeft Soestdijk in het begin van de vorige eeuw een opbloei van ons Oranjehuis gezien. En eerst na 114 jaren stond er weer een Oranjewieg op Soestdijk; 31 Januari 1938 lag Beatrix erin te trappelen: in Augustus 1939 kreeg ze gezelschap van Irene. Margriet kwam in Canada VACANTIE IN RUIL voor een verkoudheid Ais gevolg van kouvatten ver¬ liest Engeland jaarlijks niet min¬ der dan veertig millioen arbeids¬ dagen. Alleen reeds uit economisch oogpunt is het dus wel van het grootste belang, dat de strijd tegen de verkoudheidsbacil met kracht wordt gevoerd. Reeds meer dan een jaar zijn er zoo ook expe- om net rimenten aan den gani idheid veroor¬ zaakt, te isoleeren en te vermenig. ffl- virys, dat verkouc! vuldigen. Men vraagt thans vrij¬ willigers tusschen achttien ejp veertig jaar om zich aan een tien- daagsche proef te onderwerpen, waarbij zij kunstmatig aan een verkoudheid worden geholpen. Daar staat tegenover, dat zij ge. durende hun verblijf in het zieken¬ huis een soort vacantie krijgen met goed voedsel, zakgeld enz. Het is tot dusver nog niet ge¬ lukt, culturen van het virus te kweeken En alleen dan, wanneer 'n groote dosis daarvan bijeen is f ebracht, zou 't pas mogelijk zijn it met den electron-microscoop te fotografeeren. Vroeger is men er in geslaagd fretten met het virus te infecteeren; ook werden er al eens proeven genomen met chim¬ pansees, doch deze waren te kost¬ baar en te moeilijk te hanteeren. ||ooger beroep In den Soedan heerschen maatschappe¬ lijke toestanden, die niet altijd even aanmoedigend zijn voor het moreel der bevolking. Een man had b.v. een geweer gestolen en werd deswege veroordeeld tot één jaar gevangenis¬ straf. Hij teekende echter hooger beroep aan, 'omdat, naar hij zei, de straf veel te licht was. Hij ■ wilde minstens drie jaar hebben, want de toestanden in de gevangenissen zijn beter dan in het gewone leven. — Het eerste vrachtschip van de Japan sche walvischvloot heeft de thuisreis aanvaard met een lading van 350 ton be. vroren vleesch dat te Tc verdeeld. rokio zal worden ui U u m*w* A/ankinq, (16 liOOfdSli Een groot dorp aan de Yangste HET Ijjkt heel veel, dat Nanking weer de hoofdstad van China is. Ofschoon er echter 700.000 menschen wonen, ziet Nanking er uit als een groot dorp of, beter gezegd, ais een verzameling van dorpen, onderling verbonden door lange, slecht onderhouden wegen met veel open ruimten, die beplant zijn of waarop het een of ander wordt verbouwd. Een eigenlijk stadscentrum is er niet. De diverse ministeries en openbare gebouwen liggen verstrooid door de stad. Indrukwekkende bouwwerken vindt men bijna nergens. Wel ziet men gebouwen van 7 tot 8 verdiepingen vlak naast een armzalig houten krot. Een technisch snufje verhoogt ja-stemmen De Nationale Vergadering, die op het oogenblik in Nanking bijeen is, telt 1700 gedelegeerden, die uit alle deelen van China naar Nanking zijn gekomen, de meesten voor het eerst van hun leven. De bijeenkomst zelf wordt gehouden in een groote con¬ certzaal waar plaats is voor 2000 personen. Als er gestemd moeit wor¬ den, drukt iedere afgevaardigde op een knop bij zijn stoel, waardoor op een groot bord een electrisch licht gaat branden. Het aantal brandende lampen wordt geteld en afgetrokken van het aantal aanwezige leden. Deze nieuwigheid, voor China iets heel bijzonders, verhoogt het aantal voorstemmers, omdat (volgens het bericht van den correspondent van de „Times", waaraan wij dit bericht hebben ontleend Red.) dit tech¬ nisch snufje het verlangen der volks, vertegenwoordigers prikkelt op een dergelijk knopje te drukken en hun „ja ais licht te zien flakkeren. De afwezigen worden geacht tegen te hebben gestemd. Een raadsel Nanking, dat onder Japansche be. zetting weinig heeft geleden — zelfs het graf van Sun Yat Sen buiten de stad is niet beschadigd — is een overbevolkte stad. Nergens in China is de woningnood grooFer dan in Nanking. Voor een woning worden fabelachtige bedragen betaald. De gezantschappen der kleine staten zijn buiten Nanking n.l. in Sjanghai ge¬ vestigd, omdat in de hoofdstad zelf geen behoorlijk onderkomen is te vinden. De verbinding tusschen de diverse jninisteries en de gezant¬ schappen wordt bovendien nog be¬ moeilijkt door een verlammend ge¬ brek aan transportmiddelen. Auto¬ bussen zijn er weinig De rickshaws zijn vuil. slecht onderhouden en peperduur. Zelfs pp de hoofdwegen is het niet geraden 's nachts te rijden wegens gebrek aan verlich¬ ting. De eenige spoorlijn, die behoor¬ lijk functionneert, is die naar Sjang¬ hai. De vroeger zoo keurig onder¬ houden booten op de Yangste varen niet meer. Er is een uitnemende luchtvaartdienst, maar die is er alleen voor de ambtenaren en de rijken. Hoe de 700 000 inwoners van Nanking leven is een raadsel, want er is zoo goed als geen industrie in de omgeving van de stad. Vermoe¬ delijk vegeteert iedereen op het ambtenarenapparaat en op de vreemde troepen. De regeering lijdt onder een te veel aan centralisatie. In werkelijkheid is de Cbineesche regeering een één. m'ansregeering. De generalissimus moet onder werk zijn begraven. Als hij, Tsjang Kai Tsjek, er niet is, staat bij wijze van spreken het heele regeerings; uiterst stil. De zoo verdesonderhan- ilangrijke delingen tusschen de regeering en de communisten werden kort geleden dagenlang onderbroken, Tsjang Kai Tsjek Formosa omdat op reis was naar Een club, een goed theater of een comfortabel hotel zal men in Nan¬ king tevergeefs zoeken. Nanking moet nog altijd beslissen, wat het worden zal: een stad of een dorp. ZORGEN EN KOU IN P PRIJSVERLACINCSKOORTS EN EXISTENTIALISTISCHE HERRIE (Van onsen Parijschen corresp.), Aan het eind van het jaar 1946 ieek Parijs ingeslapen, wie dacht er eigenlijk aan luidruchtig feestvieren, de tijden waren er niet naar. Maar in het begin van 1947 heeft zich een koorts van de Parijzenaars en vooral van de Parislennes mees¬ ter gemaakt, de koorts van de prijs¬ daling. Den eersten dag geloofde niemand er aan en lachte men cynisch, den tweeden dag begonnen enkelen te pruttelen en zeiden af en toe: „Min 5 pCt. nietwdai ?, waarop de win¬ kelier, de restauranthouder en de juffrouw achter het loket van the¬ ater of cinema stug antwoordde „Wij weten van niets . Maar dea deraen dag verschenen de eerste étiketten met de prijsdaling voor de ruiten van de grpote magazijnen en vooral ook van de kleinere wmke.s. Toen renden de vrouwen in drom¬ men naar de „Galeries Lafayettes" voor den inkoop van het sneeuwwitte linnen en sloegen aan alle kanten artikelen in eri in restaurants en bij het tooneel en de bioscoop begon men brutaal op te treden: „6 pCt. d'er af, monsieur of we loopen naar het dichtstbijzijnde commissariaat van politie." Met het gevolg, dat de kran. ten schrijven, dat de eerste ronde van den veldslag om de franc ge¬ wonnen is. Zoover zouden wij nog niet durven gaan, maar, In plaats van prijsstijging zit er nu prijsda¬ ling in de lucht, dat is onmisken¬ baar. De inwoners van Parijs hebben een opkikkertje noodig, want hun leven is no; nog n Wel té eten, maar de kou, die zij lijden, neemt al de kracht, die zij daardoor wonnen, weer weg. Er is namelijk geen steenkool en er is dikwijls ook geen hout. Ijet komt wel binnen bij scheutjes, maar de meeste menschen kunnen daardoor hun woningen niet warm houden. Het is al heel mooi, als zij het brengen tot 50 graden Fahrenheit of 10 graden Celsius. En dikwijls is het daar onder. De gezelligheid van Parijs heeft daar ook buitengewoon onder ge¬ leden. Vroeger zat je bij weer en ontij in den zomer en in den winter bij die ijzeren potkacheltjes op drie pooten, van boven open en met groote gaten In den wand. waardoor de warmte uitstraalde, op de ter¬ rassen van de café's. Je keek naar den komenden en gaanden man en in het bijzonder naar het vroolijk voorttrippelende Parijsche vrouwtje. Daar is nu geen sprake meer van: de café-terrassen zien er uit als zoo¬ vele woestijnen. Toch heeft het café-leven daarorri nog niet zijn attractie verloren, al is Montparnasse om 11 uur 's avonds len trieste verlatenheid. Het bestaan concentreert zich op de binnenstad, op Montmartre en in dat dorp-in-de- sfad dat S&int-Germain-des Prés heet. Hoe kan het ook anders, want existence beteekent bestaan en het existentialisme viert hier hoogtij. Men kan daar Jean-Paul Sartre zien ronddwalen, zijn beroemdheid ont¬ vluchtend, die hem al te opdringe¬ rige bewonderaars en bewonderaar- Dat is pas een honorarium De Amerikaansche schrijver Russell Janney zou de film¬ rechten van zijn eersten roman, ,The Miracle of the Bells", aan Hollywood hebben verkocht voor niet minder dan 500.000 gulden. Bovendien is overeengekomen, dat hij 5 procent zal ontvangen van de opbrengst tot het bedrag van 1.000.000.000 gulden -en 10 irocent ven de opbrengst: boven leze limiet. I Mejuffr. L. Terwindt Hoofdstewardess K.L.M. krijgt medal of freedom Heden heeft te Maastricht we¬ derom de uitreiking plaats gehad van een honderdtal Amerikaansche onderscheidingen voor Nederland¬ sche pilotenhelpers. Tot hen, die de Medal of Freedom uit handen van Kolonel Johnson hebben ontvangen, behoort mejuf¬ frouw L. Terwindt, hoofdstewardess van de K.L.M. Zij werd op 27Webr. 1911 te Arnhem geboren, bezocht een buitenlandsche kostschool en be¬ haalde aan de Kunstnijverheids¬ school te Arnhem het diploma tee¬ kenen L.O. In 1937 kwam zij als stewardess in dienst bij de K.L.M, Op 18 Maart 1942 kreeg mejuf¬ frouw Terwindt van de verzetsbe¬ weging, waarvan zij deel uitmaakte, opdracht een Nederlandsc'nen cadet naar Zwitserland te brengen. Na een moeilijken tocht, die acht d agein duurde, wist zij Zwitserland te be¬ reiken. Hier werd zij gevangen ge¬ nomen, omdat zij niet in het bezit van papieren was. Na een gevangen¬ schap van drie weken, gelukte het haar, nu in het bezit van de ver- eischte papieren, met een convooi mee te komen, dat naar Spanje ver¬ trok. In Spanje aangekomen begaf zij zich naar Lissabón, waar juist een K.L.M.-maohine landde. Met dit toestel vloog zij naar Engeland. Als cadet-officier trad zij toen in Engel- schen dienst, waar zij een zeer zware training onderging. Als parachutiste maakte zij drie oefensprongen. Na voltooiing van haar opleiding — zij was de eerste Nederlandsche vrouw, die deze ontving — werd zn midden Februari 1943 in het holst van den nacht boven Drente neer- sters heeft bezorgd. Hij eet dikwijls in een klein restaurantje, maar ik zal het u niet verklappen, want hij zou me dat niet vergeven. Simone de Seduvoir, zijn trouwe page Is meest, ai aan zijn zijde. Rond hen heen maken de snobs een existentialistische herrie, alsof de wereld vergaat. De dorpsbe¬ woners van deze kalme wijk halen echter hun schouders op: het be¬ staan. l'existence?, een karwei van allen dag. denken zij en hebfren geen tijd t<>t filosofische beschouwingen. Wat Canada zou kunnen Volgens een verklaring van den Canadeeschen minister van Defensie. Brooke Cl/ixton, heb-, ben er besprekingen plaats ge¬ vonden over ae mogelijkheid van aanwending voor de verdediging van de bijproducten der labora¬ toria voor atoomenergie in On, tario Canada zou in een toekom- stigen oorlog gebruik kunnen maken van atomische stof, dat indringen in de menschelijke or- ganen een vernietigende uitwer. king heeft. Hen acht het moge¬ lijk, dat apparaten geconstrueerd worden, waarmede dit doodelijke itof, waarvoor de geleerden in de aboratoria sich op alle mogelijke wijzen in acht moeten nemen, tver een bepaald gebied zou kun- xen worden uit gesprenkeld. Allerlei voor de Jeugd. Hoe Henk zijn „Noren" kreeg Een paar weken geleden, toen jul¬ lie nog schaatsen reden, gebeurde, wat ik je nu vertellen ga. Een vrolijke zon, een blauwe lucht, geen wind, en de temperatuur even onder 't vriespunt, echt schaatsen- weer! Dat vond Henk ook, toen hg zijn ijstrui aantrok en zijn schaatsen Uit de bijkeuken haalde. „Ga je rijden", vroeg Sientje, die aan 't schoenen poetsen was. „En of, oefenen, Sien, overmorgen is de wedstrijd »1!" „Maak maar, dat je het Wint. Wat Is de hoofdprijs?" „Een paar prachtige Noren, die ik best gebruiken kan, deze beestjes zijn al zo oud, mijn voet is er bijna te groot voor geworden." En Henk keek een beetje misprijzend naar zijn oude schaatsen. „Moes, ik ga!" galmde hij naar boven. „Ben ie op tijd thuis voor van¬ avond, niet later dan vijf uur!" „In orde!" Henk wipte de voordeur uit en botste bijna tegen Peter, zgn jonger broertje, op, die net uit school kwam. „Ga je weg?" vroeg deze, en 't klonk zó benauwd, dat Henk zijn broertje aandachtig bekeek. „Ja, ik ga oefenen met Joep. Wat is er dan ? „Och niets, ik heb alleen morgen meetkunde-repetitie." „Reuze jammer, Peet, maar ik kan s nu niet helpen en ook vanavond niet dat weet je, dus, zie je zelf nu eens te redden. Doe je best maar!" En met een bemoedigend klopje op Peter's schouder ging Henk er vlug vandoor. Henk was op 't Gym, en Peter op de H.B.S. Het H.B.S.-papport ver¬ toonde met Kerstmis drie onvoldoen¬ den, waaronder ook een voor meet¬ kunde. De andere cijfers waren ook zwak. „Henk," had Vader gezegd, „jij moet hem met die vakken heipen en zwak. „Henk," had Vader gi ..JD extra hulp geven als er een repe¬ titie is!" Vader had er geen tijd voor, die was de hele dag bezet, ook 's avonds meestal. Henk stapte flink door, maar hoe chter hij Dij Joeps huis kwam, hoe langzamer hij liep Had hg dan geen gelaten, met de opdracht een verbin¬ ding tot stand te brengen, waarlangs geallieerde piioten, die naar beneden waren geschoten, zouden kunnen ontkomen. Hierbg viel zij echter in handen van de Duitschers. Tot Mei 1944 werd zij gevangen gehouden in Haren, vandaar werd zjj naar Schevenlngen en enkele dagen later naar het vrouwenconcentratie¬ kamp te „Ravensbrück" overge¬ bracht. Aan het eind van Februari 1945 werd mej. Terwindt naar Maut¬ hausen in Oostenrijk getransporteerd, waar het Internationale Roode Kruis haar eind April bevrijdde. Na een verblijf in een sanatorium in Zwitserland, waar zij gedurende zes weken werd opgenomen om te hersteilen van de doorgestane ellen¬ de, vertrok zij naar Engeland om rapport uit te brengen over haar bevindingen. Op 7 Januari 1946 reis- moeilijken tocht, die acht dagen terug, en trad opniffuw bg de K.L.M, in dienst, ditmaal als hoofdstewar¬ dess. zin meer om'te rijden? Och, het bedrukte gezicht van. Iper „Kan je dat vanavond niet doen?" óeg Joep teleurgesteld. „Vanavond moet ik spelen, er is Peter liet hem niet los. Hij moest hem eigenlijk helpen. Vader verwachtte dit, het was zijn plicljt. Er hing veel van af, zitten blijven mochten ze geen van beiden, ze hadden het niet ruim en toch mochten ze studeren! Maar ja, die Noren, het waren dan toch o wel zulke prachtige schaatsen, vér¬ beeld je, dat hij ze won. Bij Wijnberg, de ijzerwinkel/lagen er ook een paar voor de ramen; menig keer was Henk er voor blijven staan kijken. Maar stel, d&t Jig ze won, en Peter een on¬ voldoende voor zijn repettiie kreeg, dan zou Vaders teleurgestelde gezicht het plezier van de Noren bederven! Daar was hg bij Joep, De deur vloog open en zijn vriend tuimelde naar buiten! * , * „Jö, ik ga niet," zei Henk, „Peter heeft morgen meetkunde-repetitie en hij is al zo slecht, ik «moét Hem helpen!" je dat vanavond ep teleurgesteld 3P« openbare les, om 7 uur al! Eens in 't jaar gaf mijnheer Don¬ kers met al zijn leerlingen een uit¬ voering, en Henk, die al jaren piano¬ les had, mocht natuurlijk niet ont¬ breken. Joep's gezicht betrok nog meer, maar 't hielp niets, hij moest alléén rijden en Henk liep haastig terug naar huis, waar Peter juist zijn laat¬ ste boterham naar binnen werkte. „Ben je daar weer?" riep hij ver¬ heugd, ineens bedenkend, wat die plotselinge terugkeer voor hem kon betekenen. „Ik kom je helpen, Peet, 'k zotl toch geen plezier hebben ais jij mor¬ gen onvoldoende zou moeten krijgen. Laten we gauw beginnen, als het vlot, kan ik misschien toch nog een half uurtje riiden." Inderdaad schoten ze echt op, alle soorten sommen waren ze al door ge. weest. „Nu nog een paar en dan stop ik," zei Henk vrolijk, „als je 't mor¬ gen zó doet als nu, weet ik zeker, dat je het er goed afbrengt. Heb je nog veel huiswerk hier pa, of kun je ook nog een half uurtje mee rijden?" Maar Peter kon niet, 'hij moest 's avonds ook iets ten gehore Drengen op de openbare les en had nog een paar vakken. „Flauw, op zo'n kostelijke ijsmid- dag zovee) huiswerk te geven," vond Henk. „Ja, maar wij krijgen morgenmiddag ijsvrij!" „Nu, Peter, tot straks", en nu stoof Henk, rammelend met de oude bees¬ tjes toch werkelijk vrolijk weg. Joep was niet meer op de rustige, een beetje afgelegen vaart, waar ze af¬ gesproken hadden Zeker ergens anders gaan rijden. Maar Henk bleef nu maar hier. het was juist fijn stil, alleen een paar kinderen scharrelden er langs de kant. Eén reed of liever liep, want rjjden kon je dit niet noe¬ men, gevaarliik diént bij een wak. Henk riep: ,.Ga daar vandaan, straks zit je erkj!" Maar op 't zelfde rnoment nam het kleine meisje een draai en schoot het wak in. (Wordt vervolgd.) Voor een regenachtige Woensdagmiddag Hoe vinden juljje dezen mijnheer, met dit grpte en dikke ftoofd, uie maar steeds zijn mond wagenwijd openspert, bedelend om wat eet¬ baars? Wht hij dan eet? Tafeltennis- balletjes, knikkers, proppen papier! Maak hem maar gauw, je Jjept dap een prachtig werpspel. Neem een stuk carton, liefst met wit papier be¬ plakt, ± 40 cm lang en 25 cm breed. Teken daarop het hier¬ bij aangegeven grappige man¬ netje. Je mag 't natuurlgk wel 'n beetje anders maken, wat meer haar, of desnoods maak je er een dametje van of een meisje met vlechten, als je ** maar zorgt, dat één ding petzelfde blijft, de mond! Als je alles getekend hebt, kleur je het zo mooi mogelijk, en sng'dt of knipt voorzichtig langs de binnenste rand de mond uit. Met een priem of breinaald prik je op gelijke afstand in de lippen gaatjes, waaraan met draad en naald een oud Paaseinetje of een katoenen zakje bevestigd wordt, misschien haakt één van de zusjes wel gauw een netje. Dan zet je het geheel op een klein tafeltje, schuin tegen de muur, zó, dat het netje vrij hangt. Haal dan je vriendjes en de wed¬ strijd begint. Wie de meeste keren in het netje gemikt heeft, heeft hef gewonnen en krijgt natuurlijk, hls moeder npg iets in het trommeltje heeft, wat lekkers. Veel plezier! B. v. R. Babykleertjes van Nederlandsche vrouwen in Noorwegen Het KTL.M.-vliegtuig- PH-TBN uit Oslo, dat Donderdagmiddag op Schiphol arriveerde, vervoerde twee kisten met een totaal gewicht van 52 kg. bruto, bestemd voor Prinses Juliana, afgezonden door de Neder- lanqscpe legatie te Oslo. Deze kisten bevatten babykleertjes, vervaardigd door Nederlandsche vrouwen in Noorwegen. Zij zijn bestemd om ter gelegenheid van de a.s. blijde gebeur¬ tenis namens de Prinses aan min¬ vermogende jonge moeders te wor¬ den uitgereikt. De kisten zijn naar het paleis te Soestdijk overgebracht. r L \