Tekstweergave van EC_1887_07_15_0001

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
No. 84 Achttiende Jaargau#. 1887. ENKHUIZER COURANT 8 AL5EMEEI IISÜIS- voor HOLLANDS Vrijdag Dit blad verschijnt WOENSDAGS, VRIJDAGS en ZONDAGS. Abonnementsprijs voor 3 maanden ....... ƒ1, — Franco per post „ 3 „ ƒ l.tO Men abonneert zich by alle Boekhandelaren en Postdirectenren. Brieven franco aan den uitgever A. EGMOND. si imitmiiiLi! NOORDERKWARTIER 15 Juli. Afzonderlijke Ns. dezer Courant aan het Bureau afgehaald 5 Cents. De prjjs der Advertentiën van 1—6 regels is fit cents, me) inbegrip van 1 bewijsnummer, voor eiken regel meer 10 cents. Vóór Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmorgen 10 sar gelieve tam de Advertentiën in te zenden. ingezonden stukken minstens één dag vroeger. By bestelling van de ENKHUIZER COURANT in den loop van een kwartaal betaalt men slechts de Ns. die nog verschijnen. Het liucrikaaiiüohe I/pnch^erlcht. uit »de Nederlander" van Chicago Zoo dikwijls lezen wij in onze bladen : »hier of daar is deze en gene gelyncht", dat het wel geen verschooning behoeft, als wij voor dit on¬ derwerp gedurende eenige oogenhlikken uwe aan¬ dacht vragen In de middeleeuwen had men, vooral in vVest- falen, het zoogenoemde veemgericht. Deze of gene kreeg op zekeren dag een bericht, dat hij dan en dan een kind des doods zou zijn. Hel vonnis werd op vrëe.-elijk plechtige wijze voltrok¬ ken. Mei dat middeleeuwsche veemgericht nu laai zich het Amerikaansche. lynchgericht het best vergelijken Hel is veel minder omslachtig en ceremonieel veel praktischer en eenvoudiger zooals dat hei Amerikaansche volkskarakter met zich mee brengt. Zoowel het veemgericht als het Lynchgerich' duidt een toestand aan van on¬ volkomen rechtsspraak, duidt — om met Shake¬ speare te spreken — aan, dat er »iets verrots" is in de menschelijke samenleving, iels dat door den gewonen rechter niet kan verholpen worden Er komen gevallen voor. dat de Lynchers on- schuldigen hebben veroordeeld, maar die geval¬ len zijn uiterst zeldzaam, minder veelvuldig mis¬ schien, dan bij de zoo hoog geroemde Europee- sche rechtsspraak gebeurt. Het woord »Lynchgericht" komt allerwaar¬ schijnlijkst van een zekeren man Lynch, die in Virginia in de dagen der Koloniën moet ge¬ leefd hebben, en die wegens zijn onpartijdige rechtsspraak algemeen beroemd was. Die iets te beslechten hadden, begaven zich in grooten getale tot dezen rechter Lynch, en zoo groot was zijne scherpzinnigheid, dat zijn vonnissen onder het volk veel hooger in aanzien stonden dan die FEUILLETON. Ie gesMe Broekpijp, naar Cierut&eker. .•Dat zegt nog niets tegen zijn gevoel. In de opera ziet men wel eene menigte jonge meisjes, die koud en ongevoelig blijven bij de treffendste tooneelen. Maar daaruit moet gij niet opmaken, dat het hem aan gevoel zou ontbreken, wanneer bem of een der zijnen eens iets dergelijks mochten overkomen." //Misschien hebt gij gelijk," zuchtte Klara; maar dan zijn zijne gedachten zeker bijna altijd met andere dingen bezig, wanneer hy bij mij is. Hij kan langen tijd duister voor zich heen zien en springt dikwijls verschrikt op, wanneer ik zachtjes mijne hand op zijn schouder leg." „Maar, lieve kind, hij denkt aan zijne zaken. Wie weet, wat hij al in zijn hoofd heeft? Maak u daar¬ over toch niet bezorgd." «Ik heb het u immers vooraf reeds gezegd, het »yn allen kleinigheden op zich zeiven beschouwd; maar wanueer het hart eenmaal wantrouwend is ge worden, dan treft een blik, een gedachteloos woord, eene onoplettendheid, die wy anders niet eens zonden opmerken." 'Zeg eens Klara," sprak Elisabeth, terwjjl ïj) hare der officieele rechtbanken. Zijn woord was waar, zijn oordeel afdoend. Lynchgerichten komen in die gedeelten van Amerika het meest voor, waar de steden en dorpen en gehuchten op grooten afstand van el¬ kander liggen, waar de bevolking maar dun is, waar onder haar vele gewelddadige elementen ge¬ vonden worden en waar de rechtspraak veel te wenschen overlaat .Maar ook in de groote ste¬ den, zooals te New-York en San Francisco komt nu en dan een lynchgericht voor. Toen in den zomer van het jaar 1863 de aanhangers der Zui¬ delijken, der Rebellen of der Geconfedereerde!), te New York een opsloot maakten, die met de mishandeling en vermoording van Kleurlingen begon en met roof en dielstal, met inbraak en plundering van winkels eindigde, organiseerden de burgers, die vertrouwen stelden in de rechtbank, een commissie van veiligheid, wa penden zich en namen het uitoefenen der ge rechtigheid in hun eigene hand. Het tumult, dat hand over hand toenam, dreigde een karak¬ ter aan te nemen, dat met de politiek niets meer had uitteslaan. Het «weg met de bezittende klasse 1" werd de leus der zoogenoemde vrienden van het Zuiden. Yandaar die eigenmachtige com missie van veiligheid. Zoo deed men ook te San Francisco in de dagen, toen de goudkoorts daar haar middaghoogte had bereikt. Galiforuië was als overstroomd met een bende schurken, die als rechtsgronden alleen het bowiemes, de Arkansasche tandenstoker (een dun mes van een voet lang) en den revolver kenden ïn die dagen, verhaalt een humorist, oefenden zich de kinde¬ ren in de wieg reeds met het schietgeweer en was ieders hand tegen zijnen naaste. Maar rech ter Lynch deed zich krachtig gelden. Nadat eenige dozijnen «Desperado'sa (niets ontzienden) prompt naar de andere wereld waren geëxpedt ————om——a————————————— vriendin scherp in de oogen zag, „beantwoord my of liever u zelve deze ééne vraag: bemint gij Berger met al de opoffetende liefde, die noodig is, om hem uwe geheele toekomst te wijden ?" Er volgde eeoe lange pauze. Eindelijk sprak Kla¬ ra zacht: „ja, ik geloof het wel." „Gij gelooft het, Klaartje?" »Ik geloof het zeker." Elisabeth wilde er nog iets op antwoorden, maar daar kwamen Gato en Rosa aanspringen, en het ge¬ sprek werd daardoor op eens afgebroken. Klara kon ook niet langer blijven, haar vader had haar verzocht spoedig terng te komen, en de meisjes gingen uiteen, met de stellige belofte, elkander spoedig weder eens op te zoeken. LE TERUGKEER. Verscheidene dagen verliepen er, vóór dat de pro lessor zijn voornemen ten nitvoer bracht en weder een klein gezelschap van jonge lieden bij zich noodig- de. Welligt kwam het doordien Berger ditmaal ontbrak, die de ziel van den vorigen avond was geweest, maar men was niet zoo vroolijk en uitgelaten als dien avond. Berger was niet alleen nog niet naar Bonn teruggekeerd, maar hij had aan Klara geschreven, dat hy ook naar Mentz en van daar naar Parys moest, om er eeue zeer ingewikkelde zaak in orde te brengen. Hy hoopt6 echter weder binnen acht dagen te Bonn te zullen zijn, doch htj kon zijne terugkomst niet juist op een dag bepalen. eerd, herstelde zich het gevoel voor het «mijn" en het «dijn" en kon de niets kwaads denkende vreemdeling op nieuw door de straten gaan, zon¬ der onvoorziens met een revolverkogel kennis te maken. «Toen ik", zoo vertelt de Duitscher E 0. Hopp, »in het jaar 1869 in het stedeke Warrenion in Kentucky mij bevond, was ik getuige van een Lyuchdrama, dat wel als voorbeeld voor al der¬ gelijke kan dienen. De staat Kentucky heelt van de dagen zijner grondvesting af den weinig be nijdenswaardigen naam gehad van een kweek¬ plaats te zijn van allerlei gewelddadige buiten¬ sporigheden Zijn naam beduidt in het Indi- aansch: "bloedige grond" en onschrijfelijke giu- welen zijn daar gebeurd in de dagen toen de bleeke man en de Roodhuid om het. bezit van dien staat vochien. En het schijnt we!, dat die woeste natuur nog maar niet van de Kentuckiërs wil wijken, liet is een zonderiing toeval, dat de beide groote mededingers in den rebellie-oor¬ log. Abraham Lincoln en Jeff. Davis, beiden ge¬ boren Kentuckiërs waren. Nog heden heerscht in die staat een soort van bloedwraak, waaraan geen wet een eind schijnt ie kunnen maken. Toen ik te Warrenton aankwam, vertelde men mij dat het langjarige duel tusschen de familie Archer en O'Rourke pas eenige weken geleden geëindigd was. Men berekende dat die kamp, in het ver¬ loop van weinige jaren, 13 dooden had gekost. Een bijzondere reden om mij lang te Warrenton op te houden had ik niet. (n elk geval zouden die bloedige histories mij daartoe niet uitlokken. Ik was van plan het grootste hol der wereld — het «Manmuthshol" — te zien, maar beleefde gedurende die eene week van mijn verblijf een Lynch gebeurtenis, die wel een eigenaardig licht werpt op de Kentuckiesche toestanden 's Daags nl. voor mijn komst was op klaar- Onder de thaos genoodigden bevonden zich ook een paar jonge, levenslustige en geestige jonge lieden, maar, zij wisten den juisten toon niet te treffan, of iag bet ook weilicht aan de meisjes ? Elisabeth en Klara waren dien dag beiden bijzonder stil; wat er van zy, het wilde niet vlotten en kort na elf uur scheidde het gezelschap, met het juist uiet aangena me gevoel van een vervelenden avond te hebben doorgebracht. De justitieraad, die zich reeds langer te Bonn had opgehouden dan hij voornemens was geweest, maakte zich nu eindelijk tot het vertrek gereed. Elisabeth en Klara waren onafscheidelijke vriendinnen geworden. Ieder uur, dat zy niet te zamen doorbrachten, scheen haar lang, en toch i ep haar gesprek nooit meer over het onderwerp, waardoor hare vriendschap gesloten werd. Het was inderdaad, alsof zij er beiden voor vreesden. Zoo gaarne Klara echter Elisabeth niogt lijden, bij de huishoudster scheen zij een geheel tegenovergesteld gevoel te hebben opgewekt. Zij was wei niet norsch tegen het jonge meisje, maar zij toonde Elisabeth nooit een vriendelyk gelaat. Dat alles zou uu afloo pen. Op morgen vroeg was de terugreis naar Keulen vastgesteld, om daar deu Dom te bezichtigen en dan verder naar Amsleidam te gaan. De beide meisjes hadden nog nooit eene zeereis gemaakt, en vader wilde met haar van Amsterdam naar Hamburg met de stoomboot reizen. Berger was uog altijd niet teruggekeerd. Hij had driemaal geschreven, de laatste brief was gedagteekend Uit Parys en daarheen waren hem ook zyne brieven lichten dag in de hoofdstraat der stad een der aanzienlijkste burgers der plaats, en bovendien een man die zich niets te verwijten had en die reeds ver op jaren was, op de vermetelste wijze vermoord. De moordenaar was eerst voor wei¬ nige weken uit Mississippi aangekomen en was een jongere broeder van den lu tenant gouver¬ neur van den staat. Hij had, zooals men zeide, onder den invloed van den sterken drank ver¬ keerd ; van een knecht had hij alleen uit aardig¬ heid het oorlel afgeschoten en daarna den bur¬ ger Larkins, zoo heette de oude, eerwaardige man, zonder eenige aanleiding gedood. Algemeen was de opgewondenheid. Geen wonder Irouwens. Niemand was zijn leven voor dien schurk zeker. Wat het ergste was, ieder wist welke voorname familie de schobbejak had. De gouverneur, zoo klonk hel aüerwege, is ziek en dat zijn plaats¬ vervanger zijn eigen broer zou dooden, geloofde niemand. s> Die heeft geen gevaar" sprak baas schoenmaker tot baas timmerman #Üch", zuch- te een derde, «was hij maar weg!" De moor¬ denaar was niet eens gevangen genomen, ioen een commissie uit de burgerij het loch zoover wist te brengen, dat men hem achter slot zette. «Maar dat is alleen voor den schijn", zei een achterdochtige slachter, dien ik naar de geschie¬ denis vroeg, «de eene raai krapt den ander het oog niet uit; men zal hem vrij laten voor krank¬ zinnig verklaren, een week in het gesticht vast¬ houden oi wel hem eenvoudig laten loopen. Het is een schande voor onze goede stad. En hij was zulk een stille, oude man, die arme Lar¬ kins 1" Mijn hotelhouder dacht over die zaak anders. «Wacht maar een paar dagen" zeide hij, dan zult gij wat beleven. Ik weet, een broeder van den vermoorde bezit een farm, ettelijke naijlen vau hier. liet kan nog wel een beetje duren, gezonden. Met zijne z.ken ging het zeer goed, of¬ schoon langzaam vooruit. In iederen brief stonden de groeten aan de lieve familie van den justitieraad uit //Hasbnrg" zoo als bij die plaats altyd noemde, en het speet hem zeer, dat hij hen niet meer voor hun vertrek zou kunnen zien. Het was reeds laat in den namiddag ioen de justi¬ tieraad met zijne beide dochters bij vriend Paswitz afscheid giug nemen. Klara weende bitter en kuste Elisabeth nog eens en nog eens, en toen vader reeds met Cato vooruit was, stonden de beide meisjes nog in den gang en omhelsden elkander. //Gij schrijft mij immers spoedig, niet waar Lily?" //Heel spoedig, beste, maar gij mij ook en, nog iets, gij schrijft mij vooruit den dag van uw huwelijk, niet waar ?" //Zeker, zeker," zeide Klara bioz-nd, «Gy zult de eerste zijn die er van hoort — zoodra de dag eens vastgesteld is, voegde zy er bij. «Verschoon mij," zeide op eens eene stem achter haar," het spijt mij, dat ik de jonge dames in hars omhelzingen Btoor." De jonge meisjes haddeu elkander losgelaten, en toen Elisabeth omkeek, herkende zij op hot eerste gezicht den ouden eerwaardigen grijsaard van de boot, die haar thans met zijne groote donkere oogen vrien¬ delijk aanzag en zich ook barer scheen te herinneren. «ik geloof, wy hebben elkauder meer ontmoet," zeide hy. «Op de stoomboot," antwoordde bet jonge meisje, «waar de beide heeren het lied zongen." (Wordt veivoigd.)