Tekstweergave van EC_1885_01_02_0002

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
No. 1. Zestiende Jaargang. 1885. ENKHUIZER COURANT. iiiiim min- voor HOLLANDS Vrijdag Dit blad verschijnt WOENSDAGS VRIJDAGS 'en ZONDAGS. Abonnementsprijs voor 3 maanden ....'. . ƒ1, — Franco per post „3 „ ' /i'20 Men abonneert aieh bij alle Boekhandelaren en Postdirecteuren. Brieven franco aan den uitgever A. EGMOND. Afzonderlijke Nrs. 5 Cis. EI. IDTlHTlITIIBLiL NOORDERKWARTIER. 2 Januari De prijs der Advertentiën van 1—6 regels is 65 cents, met inbegrip van 1 bewijsnummer, voor eiken regel meer 10 cents. Vóór Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmorgen 10 uur gelieve men de Advertentiën in te zenden. Ingezonden stukken minstens één dag vroeger. DIENSTREGELING der Hollandsck IJzeren Spoorweg-Maatschappij -Amsterdam Hoorn. , . V. 5.47 8.21 Avenhorn . „ 5.56 8.30 Oosthuizen „ 6.4 8 38 Kwadijk . . „ 6.15 8.49 Pdrmerend „ 6,23 8 57 Oostzaan . . „ 6 35 9 9 Zaandam. . A 6.44 9.18 Zaandam. . V. 6.50 9.20 Amsterdam A. 7,10 9.34 Ml» Alleen Vrijdags. 11.45 11.55 12.5 12 18 12,28 12.43 12 56 12.59 1.13 Hooit* Alleen Dinsdags. 12.20 12 30 12.40 12.53 1. 1.5 1.20 1-30 1.33 1.50 Hl. 2.41 2.50 2.58 3.9 3.17 3.29 3.38 3.45 3.59 7.41 7.51 8.1 8 14 8.24 8 39 8 49 8.52 9 9 Amsterdam Zaandam . Zaandam . Oostzaan . Pdrmerend Kwadijk . Oosthuizon , Avenhorn . Hoorn . . . via Zaandam- Alleen Alleen Vrijd. Dinsd. Zoolang de tramdienst gestaakt is, wordt in het verkeer tusschen Enkhuizen en Hoorn aldus V. 5.45 A. 5,59 V. 6.2 „ 6.13 „ 6,27 „ 6.34 „ 6 45 „ 6,53 A. 7. 6.50 7.4 7.7 7.18 7.28 Alleen Dinsd. 8.3 8.17 8.20 8,31 8.44 8,51 9.2 9.10 9.17 10.7 10.21 10.26 10.38 10.54 113 11.16 11,26 11.34 4.50 5,4 5.9 5.21 9.25 9,39 9 42 9 54 1.15 1-22 1.33 1.41 1.48 5.37 10 10 5,46 10.19 5.59 10 32 6 9 10,42 6 17 10.50 voorzien: Wed. de GRAAEF van Enkhuizen vm, 6 van Hoorn nm. 6,17 Wed. IGESZ „ „ „ 8 „ „ „ 2 P. ELLERBROEK „ nm, 3.30 „ ,, 2.15 ,, » 5-— „ vm. 8 „ 9 17 „ 11.34 Aan onze Inteekenaars. Om aan veler verlangen te voldoen, stellen wij ons vóór iedere maand een Prijsraadsel op te geven, ter oplossing door onze geabonneerden. Wanneer meer dan ééne goede oplossing wordt ontvangen, zal het lot aanwijzen, wie de geluk¬ kige winner van den prijs is. Om te beginnen, geven wij het volgende Prijsraadsel No. 1, waarvan de oplossing wordt ingewacht uiterlijk Zaterdag 31 Januari e. k. Iranco aau het Bureau, onder het opschrift Prijs¬ raadsel. Prijsraadsel Mo- 1. 1 Een voorname fabrieksplaats in België. 2 Een Stad in 't hooge Noorden. 3 Een verkorte Vrouwennaam. 4 Een voertuig dat 's winters gebruikt moet worden. 5 Een voorwerp, dat beter bij matrozen dan land¬ rotten bekend is. 6 De hartader van Nederland. 7 Een verkorte Vrouwennaam. 8 De leermeesteres der wereld. De aanvangletters van boven naar beneden en de sluitletters van beneden naar boven gelezen, vormen den naam van een stad in Oost-Indië, waar de Enk- huizer Courant geregeld gelezen wordt. FEUILLETON. ZWAKHEID EN KRACHT. BEELDEN UIT DEN STRIJD DES LEVENS door 24. J. K. G. MilLLER. Voor de goede oplossing geven wij cadeau het prachtwerk van den bekenden dichter J. J. L. ten Kate, getiteld: hen Zomerkrans, Album voor poëzij en kunsl, gei, - lustreerd met 152 Houtsneeplaten, ter waarde van fli.bO. II. »Vergiftenis heeren!" stamelde Adolf. //De over¬ spanning zou mij tot een misdadiger gemaakt hebben maar nu is alles voorbij. Hooger Macht heeft mij ge¬ wis behoed, door tot mij te spreken in de stem van mijn geweten." Rodenstein zag Adolf verwijtend aan. De officier, die zich den pijnlijken toestand van den edelen jon¬ geling kon voorstellen en innig medelijden met hem had, sprak echter: //Jonkman, gij zijt onbezonnen ge¬ weest ! De daad, die uw vader van u vergde, zou u tot den laagsten misdadiger gestempeld hebben. Dat wilt en moogt, en — ge hebt't bewezen — dat kunt ge niet zijn. Gij hebt ons in uwe overspanniug ge¬ dreigd. Ik ken u echter te goed, om niet ten volle verzekerd te zijn, dat gij berouw hebt over het ge¬ beurde. Ziedaar, mijne hand! De zaak betreft ons persoonlijk en wij vergeven u die gaarne. "O, ja," zeiden de anderen. //Dank, dank, mijnheer de officier," stamelde Adolf. "En nu nog een enkel woord. Wees bedaard en kalm, dat is 't beste, wat ge doen kunt, dat is wijs, Zorg voor uwe moeder en zusters. Toon haar, dat ge ook kracht bezit om aan de stormen des levens het hoofd Derde Openbare kennisgeving Inschrijving VOOR DE Nationale Militie. Burgemeester en Wethouders der gemeente Enk¬ huizen roepen bij deze op tot de inschrijving voor de Nationale Miiitie in de maand Januari aanstaande, alle mannelijke ingezetenen, die in het jaar 1866 zijn geboren, m aartoe de gelegenheid op eiken werkdag van genoemde maand, van des voormiddags 10 tot 1 ure des namiddags, ter Secretarie dezer gemeente voor hen wordt opengesteld. Voor ingezeten wordt gehouden, hij wiens vader, of is deze overleden, wiens moeder, of zijn beide over¬ leden, wiens voogd ingezeten is volgens de wet van 28 Juli 1850. Herinneren voorts, dat degenen, die zich voor 1 Fe- ruari 1885 niet tot voormeld einde hebben aange- te bieden, dat ge kunt lijden en dragen als een man. God zal u steunen tot dien moeielijken strijd. En gij, Rodenstein, blijf kalm. Buig het hootd voor de macht van het oogenblik. Wacht gelaten den uitslag af; hoe die zijn moge, ze kan u tot zegen zijn. Hoop op de toekomst, hoe donker die ook zij. Uit de duisternis wordt het licht geboren en de weg des lijdens is ook 't pad dat tot geluk kan voeren, als we slechts leeren willen, 't Verkeerde dat men doet of deed in te zien, dat is reeds de eerste stap ter verbetering. Komt, laten we gaan !" Zwijgend stond Rodenstein op, drukte Adolf de hand, en ontworstelde zich aan zijn gevoel van smart en zei: //Ik volg n." Toen Adolf een oogenblik later in de huiskamer terugkeerde, zaten de meisjes in angstige spanning bij 't ledikant der moeder. In angstige spanning bracht Adolf den naeht door. Hij had er op aangedrongen, dat zijne beide zusters rust zouden nemen. Ze hadden dien drang opgevolgd, te meer daar de natuur bij haar hare rechten deed gelden en ze den vollen omvang van 't onheil dat haar trof niet konden meten. Adolf had de meisjes, zoo goed hij zulks in de gegeven omstandigheden kon, ge¬ troost. Hij-zelf echter dacht er geen oogenblik aan zich ter rust te begeven ; die maatregel bleek hem weldra zeer noodig te zijn geweest. Ongeveer te vier ure in den morgen ontwaakte mevrouw Rodenstein, na zeer on¬ rustig geslapen te hebben. Verwilderd sloeg ze de oogen op en zich in haar ledikant oprichtende, riep ze op akelig doordringenden toon : „Rodenstein, Rodenstein !" meld, zullen worden gestraft met eene geldboete van f 25 tot ƒ' 100. Enkhuizen den 23 December 1884 Burgemeester en Wethouders voornd HARTKAMP De Secretaris H. VLASVELD. N.B. Zie nadere bijzonderheden in aangeplakte biljetten. t Januari. Bij de intrede van den nieuwen jaarkring, die voor ons is aangebroken, zij 't ons vergund, aan de lezers van ons blad, als naar gewoonte, onze welgemeende heilwenschen aan te bieden. Gal het jaar 1884 ons, wat den algemeenen, zoo binnen- ais buitenlandschen toestand betreft, slechts weinig stof tot roemen, veel reden daar¬ entegen tot klagen over gemis van welvaart en zedelijken achteruitgang, en konden wij uit dien hooide aan het slot daarvan, als Redactie van een Nieuwsblad, in geene opgewekte stemming een terugblik op zijne geschiedenis werpen, — bij eene gelegenheid als deze achten wij 't niet alleen geoorloofd, maar voelen we ons ook ge¬ drongen een blijmoediger, hoopvoller toon aan te slaan. „Bedaar mama; wat verlangt ge?" „Wat ik verlang — weet ge 't niet?" «Neen ; zeg 't mijJ" Een afschuwelijke schaterlach was 't antwoord. „Blijf rustig, beste mama!" smeekte Adolf; maar zijne woorden werkten juist het tegengestelde uit van 't geen hij verlangde. Met geweld moest hij haar be¬ dwingen ; in allerlei onsamenhangende taal verweet ze zich de oorzaak te zijn van de misdaad, die Rodenstein beging ; allerlei visioenen traden, naar het scheen, voor haren verwarden geest. Meer dan eens poogde ze met geweld Adolf terug te dringen om zoo de kamer uit te vluchten en, naar ze zei, haar man te verlossen. Met vurig verlangen zag Adolf dan ook den morgen¬ stond aanbreken. Zoodra mogelijk zond hij bericht aan den geneesheer. Deze, na Adolfs briefje gelezen te hebben, begreep wat er gebeurd was en spoedde zich naar de woning der smart. Zooals Adolf vreesde con¬ stateerde de arts, dat 't mevrouw door de hevige over¬ spanning in 't hoofd was geslagen. Hij gelastte, dat er terstond maatregelen moesten genomen worden om hare overbrenging naar een krankzinnigengesticht te bespoedigen. Gaarne verleende hij daartoe zijne hulp en zoo was 't mogelijk, dat mevrouw Rodenstein reeds den volgenden dag werd opgenomen in een der toe¬ vluchtsoorden voor die ongelukkigen, die 't heerlijkste voorrecht, waarop de mensch trotsch kan zijn, de rede, niet onbelemmerd kunnen gebruiken. Met leedwezen, ja met innige smart vergezelde Adolf zijne moeder naar haar treurig verblijf. Hoe diep ongelukkig gevoelde hij zich, toen hij weer te huis kwam! En alsof alle ongelukken op eens kwamen, ontving hij een brief van Charlotte, dat van der Velde haar allerlei onaangename dingen zei omtrent haren Thans, immers, is het niet zoozeer de vraag meer wat het verleden ons bracht, als wat wij van de toekomst te wachten hebben. Vergetende, zooveel mogelijk, wat achter is, zien wij op dit oogenblik vooruit in een verschiet, dat, als een boek met meestal nog onbeschreven bladen, daar in al zijne onbekendheid voor ons ligt. Dat op al die bladen door den tijd iets goeds, iets begeerlijks gegrift zou worden, is natuurlijk iets, waarmede zich te vleien eene dwaasheid zou zijn. Ja, indien alle menschen wijs waren 1 Zich door enkel plichtbesef en zuiveren gods¬ dienstzin lieten besturen! Hunne eer, hun ge¬ not zochten in een leven en streven, dat, aan het welzijn van huisgezin en maatschappij ge¬ wijd, zich de bevordering van algemeen volks¬ geluk tot hoogste doelwit stelde ! En zelfs dan nog, indien aan de verwezenlijking van een zoo onbereikbaar ideaal niet moest worden gewan¬ hoopt, dan zou ook daarmede nog volstrekt niet ge zegd wezen, dat alles voortaan — zooals de Franschman zegt, pour le mieux dans le meil- leur des mondes zou zijn. Behalve dat de kri- sis van den jongsten tijd, deels op staatkundig gebied, deels op dat van handel en nijverheid, daartoe veel te diepe sporen heeft achtergelaten, mogen wij toch ook niet uit het oog verliezen, ïoe de mate van voorspoed, die wij genieten, nog door eene reeks van andere oorzaken, zooals weersgesteldheid, vruchtbaarheid, waterstand enz. )epaald wordt, en hoe er derhalve onmogelijk op valt te rekenen, dat die allen zouden samen¬ werken, om in het ingetreden jaar slechts niets aan ons geluk te doen ontbreken. Maar toch — wij mogen hopen, trots al wat ons zorg inboezemt of lot onzekerheid stemt, blijven hopen, dat het jaarboek van 1885, welks aanhef thans voor ons open ligt, ook bladzijden vader; dat ze dusjabsoluut wenschte te weten wat er gaande was; dat ze daarom in den loop van den dag zou overkomen. Met veel omslag deelde Charlotte mee, dat ze een ongelukkig leven had en vurig haakte naar eene of andere uitkomst. Adolf had tot nu toe onmogelijk tijd gehad om aan Charlotte te berichten, was in de twee laatste et¬ malen in de ouderlijke woning was voorgevallen. Haar te schrijven, dat ze niet moest komen, daarvoor was 't te laat; aan den anderen kant zag hij er tegen op Charlotte alles mee te deelen, en toch, die taak wachtte hem. Inderdaad arriveerde ze een paar uur later en hoorde de treurige berichten met bijna koude onver¬ schilligheid aan. Dit vermeerderde zijn leed; zulk eene gevoelloosheid kon hij niet duiden, waarom hij Char¬ lotte dan ook in ronde woorden te kennen gaf, dat ze weldeed, met maar weer naar Amsterdam te gaan. In deze omstandigheden vond ze dat zelf ook beter en nam een kort afscheid, zonder eenige poging te hebben aangewend om haren vader te spreken. Adolf kreeg van zijn kapitein verlof om eerst de zaken te regelen en den uitslag van het rechterljjk onderzoek af te wachten, voor hij terug kwam. De afloop was gelijk te verwachten was ; de b k- houder werd veroordeeld tot een jaar cellulaire geva« genisstraf en wel met inachtneming van verzachtende omstandigheden. Adolf bezorgde aan zijne zusters eene plaatsing in een modewinkel en na ordo op 't een en ander gesteld te hebben, haakte hij ernaar weer naar zee te gaan, om zoo mogelijk afleiding te kunnen vinden. (Wordt vervolgd.)